Tom 2 - Rozdział 3

Było bardzo późne popołudnie. W sumie może lepiej brzmi: wczesny wieczór. Słońce bardzo powoli chowało się za horyzontem. Ostatnie kilka dni poświęciłam na zwiedzanie tego wielkiego zamczyska. Zazwyczaj wyciągałam Klementynę, ale dzisiaj zostawiłam ją w spokoju.

Wczoraj odkryłam starą salę do ćwiczeń. Stwierdziłam, że to idealne miejsce dla mnie.

Pomieszczenie nie było przesadnie wielkie. Trochę zakurzone, w zachodzącym słońcu miało swój własny urok. Jedną ze ścian zajmowały sięgające od podłogi do sufitu okna. Materace zostały upchnięte w kącie. Bronie leżały w stojakach, ale niektóre z nich powieszone były na ścianach. Sala od dawna była nieużywana.

Kichając co chwila przeciągnęłam zakurzony materac pod okna. Ręcznikiem wyczyściłam go najlepiej jak umiałam. Powinno wystarczyć.

Joga, tego mi było trzeba.

Wiecie jak to jest, gdy ktoś wam przeszkodzi, gdy myśleliście, że odnaleźliście spokój? Dokładnie. Też mam ochotę zabić tego osobnika. Zirytowana odwróciłam się w stronę wejścia. Zacisnęłam zęby przypominając sobie, dlaczego unikam mężczyzn.

Jakby to określić. Całkiem zdrowy okaz stał przede mną. I nie sposób nie było patrzeć na jego klatę, która była niemalże idealnie wyrzeźbiona. Dałam sobie mentalnego kopa, wykrzykując w głowie, że nawet najładniejsze opakowanie czekoladek tuczy.

Przybysz uniósł jedną brew obserwując mnie. Opuściłam lekko swoją aurę, aby go wyczuć. Raczej to nie był wampir.

- Walkiria? - Praktycznie zachłysnęłam się powietrzem.

O walkiriach mówiło się dziewice-wojowniczki. Teraz sobie wyobraźcie mężczyznę, który jest walkirią! Do dzisiaj nie mam pojęcia skąd one się biorą. Całkiem wygodne jest do przyjęcia, że biorą się z kapusty, albo przynosi je bocian. Belladona pewnie by wiedziała, a jak nie to by się dowiedziała. Będę musiała do niej zadzwonić.

Mrużąc oczy wpatrzyłam się w jego aurę dostrzegając jakieś ciemne złączenia. Ni w cholerę nie mam pojęcia co to jest, a nie mam głowy by się zastanawiać.

- Ciemna nimfa? - Odrzucił piłeczkę, a ja momentalnie się nadąsałam. Mężczyzna parsknął. - Skoro już wymieniliśmy uprzejmości... Co tu robisz?

Spojrzałam na matę za sobą. Czy to nie oczywiste?

- Joga? - Spojrzałam na niego jak na idiotę.

- Przynajmniej nie rzucasz dziećmi - parsknął. Wtedy dostałam olśnienia.

- To ty jesteś tym kolesiem od czarnej mazdy! - zawołałam, gdy już zmusiłam swoje szare komórki do wysiłku.

- Wolę jak mówi się do mnie po imieniu. Logan - powiedział wyciągając dłoń w moim kierunku. Zawahałam się. Czemu? Sama nie wiem. To był chyba jakiś głęboko zakorzeniony instynkt, który niewiele znaczył.

- Katharina - uśmiechnęłam się lekko. Nic nie poradzę na to, że ciągnie mnie do przystojnych mężczyzn. Więc moją jogę szlag trafił, gdy dałam się wciągnąć w pogawędkę o niczym.

*

Zaciągnęłam Klementynę i naszego strażnika (zgadnijcie kto nim był!) do sklepu ze sprzętem komputerowym. Poprosiłam sprzedawcę, aby znalazł dla nimfy jakiegoś ślicznego laptopa.

- Katharino, naprawdę nie rozumiem po co mi laptop - Klementyna od początku była przeciwna temu pomysłowi. Westchnęłam zirytowana. Chyba zaczynałam rozumieć jak bardzo musiałam wkurzać innych.

- Ponieważ będziesz musiała uczestniczyć w spotkaniach, a na nich zazwyczaj dostajesz dużo bzdurnej makulatury. Musisz to wszystko mieć przy sobie, aby przekonać tych imbecyli, że są idiotami.

Klemetyna patrzyła na mnie jakby nic nie rozumiała. Pewnie tak też było. Kolejne westchnienie opuściło moje usta.

- Wiesz jak wygląda struktura władzy, tak?

- Johnatan jest najwyższym i ma jeszcze dwóch pomocników. Wojownika i behawiorystę.

Teraz była moja kolej na zrobienie nierozumnej miny. To tak to się fachowo nazywa? Logan zupełnie jakby miał dostęp w moje myśli parsknął cicho.

- No tak. Ale trzy, a nawet czasami cztery razy w miesiącu są spotkania zarządu. Prawnicy, szpiedzy, wojownicy kogo sobie tylko zażyczysz. No i najważniejsza uwaga. Nie ma tam kobiet. Musisz więc przebić się przez te bagno testosteronu, dojść do głosu i postawić na swoim. Możesz się powołać na autorytet Cynthiany. W sumie to dobry argument do grożenia.

- Grożenia! Nie posunę się do czegoś takiego! - Klementyna sapnęła oburzona.

Zazgrzytałam zębami. Trzeba spróbować z innej strony.

- Widziałaś może szpital w Nowym Jorku? - zapytałam słodko. Biedna nimfa była tak naiwna, że mnie nie przejrzała.

- Oczywiście, jest cudowny! Wykonałaś świetną robotę - uśmiechnęła się promiennie.

- Jak myślisz, jakie musiałam wyłożyć argumenty, aby bezmózgie istoty zwane mężczyznami, odpuściły i pozwoliły mi wprowadzać zmiany w ich systemie?

- Nie masz zbyt dobrego zdania o mężczyznach - zauważył Logan.

- Masa doświadczenia. - Skrzywiłam się w czymś co miało być uśmiechem.

Naszą rozmowę przerwał sprzedawca kładąc na blacie trzy laptopy w różnych kolorach.

- Oh, jakie śliczne! - westchnęła Klementyna. To były totalnie spokojne, pastelowe kolory. Różowy i błękitny od razu odrzuciła. Wahała się między białym na zielonym. - A jakiego koloru ty masz laptopa? - zwróciła się jakbym była jej jakąś idolką.

- Czarnego - odparłam beznamiętnie, wzruszając ramionami. Logan zaczął się śmiać.

*

Nawet nie zdawałam sobie sprawy ile tak naprawdę  mam obowiązków. Dopiero wyliczanie ich i dokładne tłumaczenie pokazało mi, że odwalam kawał dobrej roboty. Klementyna była idealną uczennicą. Chciała wiedzieć wszystko. Zasypywała mnie toną pytań, aż miałam ochotę wrzeszczeć na nią i kazać się wynieść.

Nie wiem co Cynthiana sobie myślała wybierając nimfę o tak łagodnym i pasywnym usposobieniu. Nie wyobrażałam sobie, aby potrafiła się sprzeciwić zarządowi.

Dzisiaj na "śniadanie" szłam sama. Klementyny nie było w pokoju kiedy pukałam, a robiłam to dość głośno. Przecież nie będę sterczeć pod jej drzwiami, kiedy w moim brzuchu gra istna orkiestra.

Drzwi do jadalni były otwarte. W domu Johnathana był taki zwyczaj, że na śniadaniu pojawiał się praktycznie każdy mieszkaniec. Wszyscy prowadzili luźnie rozmowy, czasami śmiejąc się. Można powiedzieć sielanka. Nie dla mnie. Pomieszczenie było pełne wampirów, które miały na mnie widoczną ochotę. Nie to, że coś do nich mam. Może nawet mi to trochę pochlebiać, ale za nic w świecie nie dam ugryźć się wampirowi. Ku mojemu zdziwieniu przy stole nie było Klementyny i Johnathana.

Postanowiłam pomyśleć o tym przy jedzeniu. Ależ ja naiwna! W okamgnieniu miejsca dookoła mnie zostały pozajmowane. Mój kubek z kawą zatrzymał się w połowie drogi do ust.

- Co? - burknęłam czując się nieswojo, gdy wpatrywało się we mnie tyle par oczu.

- Chcieliśmy się upewnić czy na pewno smakuje ci śniadanie - odpowiedział ktoś.

Spojrzałam na swój pusty talerz, a potem wymownie na mężczyznę.

- Nałożyć ci ciasta? Jest najlepsze w całym Buenos! - powiedział inny.

- A ziarna kawy...

-... sprowadzane z samej Belgii!

- ... każdy uwielbia...

W głowie zaczęło mi dzwonić. Myślałam, że mi zaraz pęknie, a kawa nadal była nietknięta w połowie drogi do ust.

- Dosyć! - wydarłam się na całą jadalnię z hukiem odstawiając kubek na stół. Jej zawartość rozprysła się na wszystkie strony, ale o dziwo nie na mnie.

Zapanowała cisza jak makiem zasiał. Zerknęłam na mój kubek.

- Cholera jasna, moja kawa - westchnęłam smutno.

Czyjś śmiech rozwiał wszystkich moich towarzyszy. W końcu mogłam odetchnąć. Na chwilę, bo ktoś zajął miejsce obok mnie.

- Jeśli nie masz kawy to nawet się nie zbliżaj - mruknęłam rozglądając się po stole za dzbankiem.

- Będę taki miły i dobry, że oddam ci swoją - Logan uśmiechnął się przesuwając swój kubek w moją stronę. Jeśli myślał, że będę na tyle wychowana, że odmówię to się grubo mylił. Kawa to kawa, a moja właśnie się zmarnowała.

- Super. - W moim głosie nie było entuzjazmu, ale pojawił się szeroki uśmiech, gdy tylko trochę płynu spłynęło do mojego gardła. Jestem w niebie! Odpowiedział mi chichot. Mój mozg powoli zaczynał pracować.

- Od kiedy to przychodzisz na śniadanie - zwróciłam twarz w stronę Logana dokładnie mu się przyglądając. Chciałam coś z niego wyczytać, ale jedyne co udało mi się wywnioskować to, że zdecydowanie lepiej wygląda bez koszulki. Ambitnie, wiem.

-  Od zawsze - wzruszył ramionami rozbawiony sięgając po tosty, przy okazji wrzucił jeden na mój talerz. Skrzywiłam się.

- Nie było cię na nim przez ostatnie kilka tygodni - zauważyłam błyskotliwie.

- Miałem pewne sprawy do załatwienia. - Uśmiechnął się tajemniczo co mogło oznaczać, że było to coś ciekawego, ale mi nie powie. Skrzywiłam się.

- Gdzie Klementyna i Johnathan?

- Spacerują w ogrodzie.

No dobra, zdziwiłam się. Unikałam wampirów jak ognia, głupio myślałam, że Klementyna robi to samo. W sumie ona pozwalała jednemu regularnie się gryźć. Regularnie. Zmusiłam swoje szare komórki do wysiłku. Minimum raz, albo dwa razy w tygodniu. To dość sporo bliskiego kontaktu. Ciekawe, gdzie ją gryzie. Dziwna myśl zawirowała mi w głowie.

- Zaraz wracam - przerwałam Loganowi, który chyba coś do mnie mówił. Wyciągnęłam telefon ze spodni szukając numeru Belladony. Muszę w końcu ją ustawić na szybkie wybieranie.

- Czyżby to dzwoniła moja najlepsza przyjaciółka? - usłyszałam w słuchawce ironiczny głos.

- Też cię kocham - mimowolnie uśmiechnęłam się szeroko.

- Czego chcesz? - westchnęła Belladona, a w tle ktoś się zaśmiał.

- Cukiereczku, gdzie jesteś?

- W wieży saurona.

Nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem.

- Jest Rose koło ciebie?

- No jasne. Dać cię na głośnik?

- No a jak?!

- Cześć, Kate! Jak tam słoneczne Buenos? - usłyszałam radosny głos Rose.

- Powiedziałabym, że super, ale przesypiam cały dzień, by prowadzić ten dziwny tryb życia.

Kolejne chichoty i śmieszki.

- Ej, Rose, ugryzienie wampira może być przyjemne?

Cisza.

- Kate, ono zawsze takie jest. Ktoś musiałby być naprawdę pokręcony, albo umierający, żeby ugryzienie bolało. Dlaczego pytasz?

- Czyżby spodobał ci się jakiś wamp, Rinnie? - Belladona zarechotała złośliwie.

Wywróciłam oczami, choć i tak nie mogły tego widzieć.

- Nie, po prostu mam pewną teorię... I nie, nie powiem ci dopóki nie będę pewna!

- Ale z ciebie zołza, wiesz?! - Teraz była moja kolej na złośliwy rechot. - A właśnie, dziwolągu. Za niecałe dwa tygodnie masz być w Nowym Jorku.

- Po co?

- No nie wiem czy pamiętasz, ale wychodzę za mąż. No wiesz, to ta sytuacja, gdzie ubieram białą suknię, zakładam welon, wyrzekam się innych mężczyzn na resztę życia i te sprawy.

Wybuchnęłam śmiechem.

___________________________________

Uno. Aurę Nimfy stopniowo publikuję na Wattpadzie. Byłoby super mega bardzo miło, gdybyście udzielili mi tam trochę wsparcia <3

Ostatnio wena w końcu mnie porządnie kopnęła w tyłek. Kilkanaście stron w tydzień może dwa? Bierę!