Tom I - Rozdział 33

Chodziłam od ściany do ściany. Wyrywałam sobie włosy przeklinając głośno. Kiedy sprawy się tak potoczyły? Wczoraj nic, dzisiaj wszystko. Po kilkugodzinnym płaczu w końcu podniosłam się z łóżka i teraz wydeptywałam dziurę w dywanie. Byłam przerażona, spanikowana i zmęczona. W dodatku miałam okropny mętlik w głowie. Jeśli to powiem to wszystko może się popieprzyć, ale potem może być lepiej.

Obmyłam twarz zimną wodą. Przeciągałam to już zbyt długo. Nie mogłam już wytrzymać ze swoimi myślami. Za dwa dni gwiazdka. Muszę to powiedzieć dzisiaj, bo inaczej nie zrobię tego nigdy.

Uszczypnęłam się w policzki, aby nadać im trochę koloru. Biorąc głęboki oddech wyszłam z mojej sypialni kierując się na dół. Wiedziałam, że będzie w swoim gabinecie. Wyczuwałam go tam tak dobrze jak nigdy wcześniej. Uniosłam dłoń i zapukałam w drzwi zanim zdążyłam się ponownie zastanowić czy dobrze robię.

- Dziwi mnie to, że akurat ty nauczyłaś się pukać - dobiegł mnie jego rozbawiony głos, a mnie serce się ścisnęło. Wsunęłam się do gabinetu ze zwieszoną głową. Skrzyżowałam ręce na piersiach jakbym chciała się odciąć od tego co ma się zaraz wydarzyć. Ale nie mogę tego dłużej dusić w sobie. Nie wytrzymam.

Siedział na fotelu pochylając się nad stertą papierów. Ostatnio dostał jakiś wielki projekt i miał dużo pracy. Może powinnam mu to powiedzieć innym razem.

- Chciałam porozmawiać - powiedziałam szybko zanim się zawahałam.

Im szybciej, tym lepiej. Powinnam to zrobić już wczoraj. Dlatego ważne jest, abym to zrobiła już teraz. Właśnie tutaj. Oby tylko starczyło mi siły.

- O czym chciałaś porozmawiać? - Rufin był w dobrym humorze i z zadowoleniem kreślił jakieś plany.

Zdałam sobie sprawę, że przez dłuższy czas milczałam. Gardło miałam ściśnięte i zbierało mi się na wymioty. Nie dam rady. Zaczęłam drżeć.

- O nas - wyszeptałam na wdechu, gdyż cały czas wstrzymywałam powietrze.

Demon zesztywniał pochylony nad biurkiem. Wpatrywał się ciągle w ten sam punkt jakby nie wierzył słowom, które właśnie padły. Powoli podniósł głowę wbijając we mnie stalowe spojrzenie. Drżąc objęłam się ramionami.

- Żartujesz sobie? - zapytał nadal mając nadzieję, że to jakieś nieporozumienie, albo psikus. Pokręciłam lekko głową czując jak do oczu napływają mi łzy. Jeszcze nie teraz. Później. Później będę mogła płakać.

Gwałtownie podniósł się z fotela stając przodem do okna. Był cały spięty. W odbiciu widziałam, że patrzy na ogród, ale zdaje się go nie widzieć. Zebrałam w sobie ostatki mojej siły.

- Muszę powiedzieć ci... coś ważnego - zaczęłam starając się opanować drżenie własnego głosu. To dla naszego dobra, powtarzałam sobie w duchu. Po prostu to powiedz. - Ja...

Nie mogłam. Nie dałam rady.

- Oh, nawet tego nie kończ - parsknął Rufin. Jego słowa podziałały na mnie jak zimny deszcz. Zbiły mnie z tropu. Nie wiedziałam co mam zrobić.

Odwrócił się do mnie, a jego oczy były niczym kostki lodu. Zadrżałam pod tym spojrzeniem. Jego aura, którą przecież tak dobrze znałam, była dziwna, nabuzowana.

- Dlaczego...? - głos mi się załamał. Zacisnęłam zęby nie pozwalając, aby z oczu popłynęły łzy.

Roześmiał się, ale nie był rozbawiony. Muszę stąd wyjść. Jak najszybciej.

- Dlaczego, co? Nie pozwalam ci dokończyć? - jego słowa zatrzymały mnie w miejscu, a stopy przyrosły do podłogi. - Bo zawsze jest tak samo. Przychodzicie, wyznajecie swoje uczucia i oczekujecie, że padnę wam do stóp. Ja nie bawię się w miłość, Katharino. Myślałem, że jesteś mądrzejsza od tych wszystkich idiotek. Ale nie, ty także musiałaś sobie wymyślić miłość! Większość próbuje złapać mnie na dziecko, ale ja nie jestem głupi. Sądziłem, że i ty nie jesteś. Myliłem się.

Mój świat runął. Zawalił się rujnując wszystko. Nie zrozumiał. Serce mi pękło. Usta drżały od tłumionego płaczu. Byłam tylko na chwilę, a miałam zostać już na zawsze. Bolało. Gdyby nie to, że nie jadłam od dwóch dni już dawno bym zwymiotowała.

Ale stałam teraz w tym gabinecie, a Rufin patrzył na mnie jak na głupią dziewczynkę, która zadurzyła się w swoim idolu. Czułam jego złość w aurze. Pośpiesznie zamknęłam się na emocje budując wokół siebie mur grubszy niż kiedykolwiek. Musiałam być silna. Musiałam jakoś to przetrwać. Musiałam pójść z tym dalej. Sama.

Nie mogłam na niego patrzeć. Jego spojrzenie zabijało mnie. Musisz dać radę.

Musisz.

Musisz.

Musisz.

Wiedziałam, że rozmowa była już zakończona. W jego obecności pozwoliłam sobie na jedną samotną łzę, która spłynęła powoli po policzku. Pośpiesznie odwróciłam się do drzwi chwytając za klamkę.

- Kiedy zrozumiesz może być już za późno - były to ostatnie słowa, które udało mi się wykrztusić, a potem wyszłam z gabinetu zamykając za sobą drzwi. Usłyszałam jak coś rozbija się o ścianę.

Podskoczyłam przerażona i uciekłam na górę, a widok przysłaniały mi łzy. Płakałam jeszcze mocniej niż kilka godzin temu i dwa dni temu. Byłam załamana, roztrzęsiona i sama. Musiałam się stąd wyrwać. Dusiłam się tutaj.

Chwyciłam telefon i trzęsącymi się dłońmi wybrałam numer telefonu.

- Cześć, księżniczko.

- R-rafael...? - głos mi się łamał, a dodatkowo przerywał go szloch.

- Kate, co się stało? - zapytał zaalarmowany anioł.

- P-pokłóciłam się z R-rufinem - gwałtownie łapałam powietrze. - Mogę zatrzymać się u ciebie na kilka dni? - wydusiłam z siebie.

- Jasne. Boże, Kate, to coś poważnego?

- Nie. To błahostka - skłamałam wrzucając byle jakie ubrania do torby.

Pół godziny później wtuliłam się w Rafaela mocząc mu całą koszulkę. Nie byłam w stanie nad sobą zapanować. Nie mogłam nic powiedzieć. Szloch blokował mi gardło. Cała się trzęsłam. I płakałam. Boże, jak ja płakałam.

Nie mam pojęcia ile czasu minęło, ale obudził mnie telefon. Rafael drgnął. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że się krzywi. Głową dałam mu niemy znak, aby odebrał. Wzdychając ciężko podniósł się z kanapy i udał do innego pomieszczenia, aby porozmawiać. Chciałabym nie wiedzieć kto dzwoni.

Prawie dostałam ataku serca, gdy rozdzwonił się mój telefon, który trzymałam w kieszeni. Jessica?

- Halo? - głos miałam schrypnięty, więc odkaszlnęłam kilka razy.

- Kate, boże, Belladona źle się czuje, ale rozkazała was o tym nie powiadamiać. Wiesz jaka ona jest - Jess wypuściła głośno powietrze, a ja siedziałam jak na szpilkach. - Może mogłabyś przyjechać w odwiedziny, aby po prostu kontrolnie ją sprawdzić?

- Jasne, zaraz tam będę - powiedziałam i zerwałam się z kanapy.

Belladonie i dziecku może się coś stać. Może zaraz rodzić. Moja przyjaciółka była uparta i chciała radzić sobie ze wszystkim sama.

Zerknęłam w stronę kuchni. Zobaczyłam cień anioła i usłyszałam jak mówi coś w nieznanym mi języku. Wydarłam kawałek gazety i nabazgrałam "Belladona źle się czuje". Chwytając kluczyki do samochodu wybiegłam z domu.

Odstawiłam na bok swoje uczucia dochodząc do wniosku, że zajmę się nimi później. Teraz najważniejsza była Belladona i dziecko.

Zaparkowałam pod moim dawnym domem i uderzyła mnie niechciana myśl, że ja nie mam takiego miejsca. Pośpiesznie odepchnęłam ją od siebie. W salonie i pokoju Jess paliło się światło. Wbiegłam do pomieszczenia.

- Jess?! - zawołałam zapominając o tym, że miałam udawać niezapowiedziane odwiedziny.

- Tutaj! - dobiegł mnie głos dziewczyny z salonu.

Jessica stała na środku pomieszczenia w dłoni wciąż trzymając swój telefon.

- Co z nią? Jest u siebie? - nie mogłam dać się ponieść panice.

- Nie.

- Nie? - zdębiałam i automatycznie spojrzałam na kanapę, która była pusta.

- No tak, jest u Ethana - uderzyłam się pięścią w czoło i odwróciłam, aby wejść na schody.

- Nie.

Głos mojej dawnej współlokatorki zaalarmował mnie. Coś było nie w porządku. Jeszcze raz spojrzałam na Jess. Patrzyła na mnie tak, jakby podziwiała ścianę. Wzrok miała pusty, tak jak i wyraz twarzy. Ciągle stała w tym samym miejscu, ściskając telefon komórkowy.

- Jessica, co się dzieje? - byłam cała spięta. Coś mi nie pasowało, ale nie miałam głowy, aby dociekać co.

- Kazali mi zadzwonić, więc tak zrobiłam. Przyjechałaś - uśmiechnęła się głupawo.

Czy to jest jakiś niskobudżetowy film?

- Kto ci kazał zadzwonić? - nie dane mi było już usłyszeć odpowiedzi. Dostałam z kopniaka w bok. Instynktownie odskoczyłam od napastnika. Zaczęłam się szarpać, gdy ktoś inny próbował unieruchomić mi nadgarstki.

- Oni mają Belladonę - oznajmiła Jessica melodyjnie. Jej słowa sparaliżowały mnie. Momentalnie zaprzestałam walki.

Oni mieli Bellę i dziecko.

Nim zdążyłam się zorientować miałam skrępowane ręce. Poczułam ukłucie na ramieniu i kiedy tam spojrzałam dostrzegłam strzykawkę. Zaczęło mi się ciemno robić przed oczami i zrozumiałam, że to środek usypiający.

*

Byłam cała obolała. Ktoś wymierzył mi policzek chcąc obudzić. Powoli podniosłam powieki dostrzegając jakiegoś mężczyznę, który uśmiechał się obleśnie.

- Gdzie jestem? - gardło miałam suche.

- W piekle, skarbie - i nim zdążyła mi choćby przez głowę przelecieć jedna myśl, mężczyzna wymierzył mi ponowny cios.

Siła uderzenia sprawiła, że odrzuciło mi głowę i uderzyłam w ścianę, aż zobaczyłam gwiazdy. Mój umysł był zbyt otępiały, aby zrozumieć sytuację, w której się znalazłam. Chciałam się podeprzeć, ale ręce miałam przypięte do kamiennej ściany, grubymi łańcuchami, a nogi do podłogi.

Mężczyzna dał mi spokój, a ja w końcu odzyskałam siły na tyle, aby rozejrzeć się po pomieszczeniu.

Jedna żarówka nie dawała zbyt wiele oświetlenia, ale wystarczająco, aby ukazać pomieszczenie, które mogło uchodzić za piwnicę. Kamienne ściany i taka sama podłoga. Jedno stare krzesło i nic więcej. Nie było okien, a drzwi po drugiej stronie pomieszczenia, zupełnie nie pasowały tutaj do niczego. Były nowe i prawdopodobnie wzmacniane, może stalą.

Ujrzałam więzienie.

Do pomieszczenia wszedł ktoś jeszcze. Mężczyzna trzymający jakieś rurki i woreczek. Nie miałam pojęcia po co mu to. Podszedł do mnie i gwałtownie złapał za rękę. Byłam zbyt osłabiona, aby się mu wyrywać. Ale już wiedziałam dlaczego.

W ręce miałam wbitą igłę, przez którą można było pobierać krew. Musieli mi ją zabrać już wcześniej. Mężczyzna, ten który przyszedł z rurkami, dostrzegł, że się przyglądam.

- Nie masz co robić? - zapytał i jego pięść wylądowała na mojej twarzy. Zrobiło mi się ciemno przed oczami.

*

Burczało mi w brzuchu, a coś mokrego dotykało mojego czoła. Nieśpiesznie otworzyłam oczy. To Jessica przykładała wilgotną szmatkę do mojej twarzy. Widząc, że się obudziłam wzięła coś z tacy obok niej.

- Co ty robisz? - zapytałam cicho, ale ona tylko przytknęła mi do ust kanapkę. Była obojętna na wszystko dookoła niej. Te bydlaki musiały coś z nią zrobić. Poczułam jak łzy zaczynają mi ściekać po policzkach. Gdzie ja jestem? Co z Belladoną? Czy z Jessicą wszystko będzie w porządku?

*

Scenariusz powtarzał się. Nie wiem jakim cudem nie zostałam wysuszona całkiem z krwi. Przychodzili codziennie, pobierali krew, dali w gratisie parę ciosów i kopniaków. Przychodziła także Jessica, aby mnie nakarmić, ale nigdy nic nie mówiła.

Straciłam rachubę. Nie wiedziałam czy jest dzień lub noc. Nie miałam pojęcia jak długo byłam nieprzytomna i ile czasu minęło odkąd się tutaj znalazłam. Ale trzynaście razy Jess przychodziła z jedzeniem. Czy można to liczyć jako dni?

Byłam cała obolała. Podejrzewałam, że mam złamane żebro, gdyż każdy głębszy wdech wywoływał niemiłosierny ból. Byłam zbyt osłabiona, aby zrobić coś więcej poza oddychaniem i otwieraniem oczu. I myśleniem oczywiście.

Gdy byłam przytomna zastanawiałam się, dlaczego tutaj jesteśmy? Co takiego zrobiłam? Kto za tym stoi? Byłam załamana.

Tego dnia, a może nocy, Jessica zdawała się być nieco ożywiona. Wciąż jednak nie odzywając się wlała mi do ust jakiś płyn. Smakował okropnie i palił w gardło, jakbym przełykała ogień.

Zrobiło mi sie trochę lepiej i doszłam do wniosku, że to musiał być jakiś eliksir. Wzrok nieco mi się wyostrzył, a w skostniałym ciele, pojawiła się odrobina ciepła. Jessica wyszła.

*

Nie potrafiłam już odróżnić snów od jawy. Obydwa stany były koszmarne. Nie potrafiłam odpoczywać. Nie dało się.

Drzwi otworzyły się, ale ja nawet nie podniosłam głowy, którą opartą miałam na ramieniu. Odkryłam, że lepiej udawać nieprzytomną, gdy zadają ciosy, bo szybciej się nudzą.

- Wyglądasz tak... bezbronnie - usłyszałam niski głos i z niedowierzania gwałtownie uniosłam głowę, za co zapłaciłam ogromnym bólem w karku.

- Sebastian - wyszeptałam te imię jak dziękczynną modlitwę. - Pomóż mi.

Wampir podszedł do mnie chwytając za ciężkie kajdany.

Dzięci ci, Kalipso. W końcu te piekło się skończy. Będę mogła wtedy szukać Belladony. Myśl, że coś mogło jej się stać, nie dawała mi spokoju. Ale niedługo będzie po wszystkim. Sebastian dotknął dłonią mojego policzka, a ja próbowałam się uśmiechnąć. Mój wybawca.

Nim moje oczy zdążyły zarejestrować ruch, siła ciosu odrzuciła mnie do tyłu i łupnęłam czaszką o ścianę. Nie rozumiałam co się stało.

- Ty głupia, dziwko - warknął podnosząc się nagle.

- Sebastian... - jęknęłam, a oczy ponownie zaszły mi łzami, gdy zrozumiałam co się dzieje. - Dlaczego? - chciałam być silna, ale mimo to zaszlochałam.

- Bo mi zawadzasz. Dawno bym cię już zabił, zresztą próbowałem zrobić to tą piękna bransoletką, ale ten idiota musiał się zjawić niczym bohater w lśniącej zbroi. Dodatkowo zapobiegłaś uprowadzeniu Cynthiany. Potem odkryłem, że mogę wykorzystać twoją krew - jad sączył się z ust Sebastiana, a ja nie mogłam i nie chciałam uwierzyć w jego słowa. To nie mogła być prawda, po prostu nie mogła.

- Krew? - jęknęłam zrozpaczona.

- Nie powiedzieli ci? - zapytał rozbawiony przysuwając sobie krzesło. - Pozwól, że będę taki wspaniałomyślny i ci powiem. Krew nimf jest jak tak unikatowa i legendarna jak sama ambrozja. Temu, kto ją wypije, może przedłużyć życie, odblokować dodatkowe umiejętności, może pozwolić chodzić w dzień.

- Co? - jakim cudem tak mogło być?

- Nie udawaj głupiej, Katharino. A niby dlaczego nimfy praktycznie wyginęły? - wampir uśmiechał się okrutnie, a do mnie powoli docierała bolesna prawda.

- To nie prawda - odparłam słabo.

- Myśl sobie co chcesz, nie obchodzi mnie. Ale te miliony, które wpływają na moje konto, jak najbardziej. Tym bardziej, że przez twoje przemiany straciłem moje narkotyki, dilerów i kupców!

Zakręciło mi się w głowie. Sebastian handlował moją krwią. Sprzedawał ją za ogromne pieniądze, a mnie trzymał tutaj jak jakieś zwierzę. Wtedy dotarło do mnie. Może mnie tak tutaj trzymać niemalże w nieskończoność.

- Co zrobiłeś z Belladoną?! - w moim głosie pojawiła się choć nutka groźby.

Sebastian wybuchł głośnym śmiechem szczerze rozbawiony.

- Idiotka - rzucił, gdy już się opanował. - Jesteś taka naiwna, że aż bijesz rekord głupoty.

Nie rozumiałam go. Niech mnie stąd wypuści, błagam.

- Nigdy nie miałem tej wiedźmy. Gdy ty jechałaś do niej, ona była już w połowie drogi do Rufina - skrzywił się wymawiając imię demona.

Nie miał Belladony. Dałam się złapać w pułapkę.

- Znajdą mnie, a wtedy dopadną ciebie - powiedziałam starając się przekonać siebie o prawdziwości tych słów.

- Zbyt wiele zaklęć chroni te pomieszczenie, a twoja przyjaciółeczka nie ma spokrewnionej z tobą krwi, aby rzucić silne zaklęcie lokalizacyjne - wampir był niezwykle dumny z siebie.

- Pojadą do mojej matki!

- To by przecież już cię znaleźli, nie sądzisz? Swoją drogą, dużo szumu wywołałaś. Trąbią o tobie w mediach i wyznaczają masę pieniędzy za informacje o twoim pobycie. Ale minęły prawie trzy tygodnie i nadal nic! - Sebastian klasnął w dłonie. - Zaiste, jestem geniuszem. Jak to mówią? Najciemniej pod latarnią!

Ogarnęła mnie czarna rozpacz. Nigdy mnie nie znajdą. Sebastian miał rację. Do głowy im nawet nie wpadnie, aby mnie szukać w takim miejscu. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

- Skoro żeśmy już pogadali, to... Jessica! - zawołał, a dziewczyna po chwili pojawiła się w pomieszczeniu.

Sparaliżował mnie strach, gdy podszedł do niej i przejechał nosem po szyi. Bez żadnego ostrzeżenia wbił się w skórę Jess.

Krzyknęłam. Błagałam żeby przestał, prosiłam, ale na nic się to zdało. Gdy skończył się posilać, moja współlokatorka wyglądała na tak samo obojętną jak wcześniej. Po szyi ściekała jej krew, a rana była poszarpana.  Niech mnie ktoś obudzi i powie, że to sen.

- Jessico, skarbie, obudź się - powiedział wampir.

Dziewczyna otworzyła szeroko oczy i odskoczyła od Sebastiana. Potem spojrzała na mnie, a jej oczy wypełniły się łzami.

- Nie chciałam... Kate... Oni zmusili mnie... - opadła na kolana przy mnie i chciała dotknąć mojego policzka, ale Sebastian poruszał się niczym błyskawica i Jessica poleciała na ścianę.

- Zostaw ją! Nic ci nie zrobiła! - krzyknęłam zdzierając sobie gardło. Jess straciła przytomność i prawdopodobnie sobie coś złamała. Potrzebowała natychmiastowej pomocy, była człowiekiem.

- Masz rację - stracił zainteresowanie dziewczyną i przykucnął przede mną uśmiechając się złowieszczo.

Wtedy zaczęło się prawdziwe piekło.

Kły wbijane w przeróżne części ciała.

Noże, którymi powolnie rozcinał moją skórę.

Świece, zapalniczki.

Smród palonej skóry.

Śmierć.

Marzyłam o śmierci.

Ale nie byłam sama.

Musiałam przeżyć.

Musiałam żyć.

Miałam dla kogo.

Czekałam na cud. Modliłam się do moich bogiń. Błagałam o pomoc. Nie było dnia ani nocy. Było niekończące się piekło przerywane utratą przytomności. Podczas tych nieustających tortur przywoływałam obraz twarzy, które mi były bliskie.

Cieszyłam się, że Belladona była cała i zdrowa. Może już urodziła?

Nóż przebijający mój nadgarstek.

Krzyknęłam z bólu, a po policzkach płynęły łzy. Przypomniałam sobie Rafaela, który powtarzał, że łzy wcale nie są oznaką słabości. Mój kochany aniołek.

Sebastian przekręca ostrze, krzyczę i zwijam się z bólu.

Ethan nigdy nie zwijał się z bólu. Był nieustraszony, taki odważny. Jedyne czego się bał to pustych różowych kobiet barbie.

Nóż wbity w drugi nadgarstek.

Błaganie o litość nie pomaga. Nie pomaga także obraz Rufina, który pojawił się w moich myślach. Nic już nie widzę przez zalewające mnie łzy. Zginiemy, a on nawet nie będzie wiedział.

- NIENAWIDZĘ CIĘ! - wykrzyczałam tak jakby to miały być moje ostatnie słowa za życia. Krzyczałam to do mojego kata i do Rufina, który tak mnie zranił. Włożyłam w te słowa całą swoją nienawiść, ból, żal, desperację i miłość. Musiałam nas zabić. Zrobiło się ciemno.

*

Krzyki, huki i trzaski. Wszędzie jasno i jest wielkie zamieszanie. Czy tak wygląda czyściec? Na pewno nie trafiłam do nieba, oj nie byłam święta.

Feeria barw i rozbłysków.

Czyżby puszczali tutaj fajerwerki? Może jednak nie jestem stracona i uda mi się dostać do nieba? W końcu nie byłam taka najgorsza. Hej! Zbudowałam szpital, to się nie liczy? No dobra, może nie własnoręcznie, ale to był mój pomysł. To jak? Dostanę jakieś bonusowe punkty?

Powiew zimnego powietrza.

Cholera, ale zimno. Ups! Chyba teraz nie powinnam przeklinać skoro startuję do nieba. Przepraszam, to tak samo się wymsknęło. Nie chciałam, naprawdę.

Oślepiające światło.

Oho, to chyba już moja kolej! Ale jak to było... Iść czy nie iść w stronę swiatła? Cho... Psia mać, znaczy się.

_____________________

I jak?

Przepraszam za Sebastiana! Wiem, że niektóre z was go lubiły. Ja też, ale od początku planowałam, że będzie czarnym charakterem. A szkoda :( 

To już przedostatni rozdział i wszystkie wątki (mam nadzieję) zostają wyjaśnione. Z niecierpliwością czekam na wasze komentarze!!! <3