Koniec tomu I - Rozdział 34

KONIECZNIE ODPAL MUZYKĘ 

Szumiało. Ale to nie był spokojny szum liści tylko coś innego. Ktoś rozmawiał. Z trudem otworzyłam oczy. Kojarzyłam pomieszczenie, w którym się znajdowałam, ale nie miałam pojęcia skąd.

Zielone ściany i wygodny kremowy fotel. Lubiłam te kolory. I znałam ten fotel. Znałam ten kolor ścian. Sama go wybierałam przy projektowaniu pomieszczeń.

Byłam w szpitalu.

Przewróciłam się z bólem na drugi bok, a szumy ucichły.

- Obudziła się - wyszeptał Rafael podchodząc do mojego łóżka.

- Biegnę po lekarza - rzucił Ethan i już go nie było.

- Rinnie - Belladona ze łzami w oczach dopadła do mnie i złapała za dłoń.

Dlaczego byłam w szpitalu?

Mój umysł zaatakowały okropne obrazy wyjęte prosto z najgorszego koszmaru. Przypominałam sobie te wszystkie udręki spędzone w piwnicy Sebastiana. Nie wiem ile czasu tam byłam, ale dla mnie to mogłyby być nawet stulecia.

- Uszczypnij mnie - wychrypiałam do przyjaciółki. Proszę, aby to nie był tylko piękny sen. Poczułam ukłucie na grzbiecie dłoni.

- Już jesteś bezpieczna Rinnie - wyszeptała Belladona wyciągając rękę i odgarniając mi włosy z twarzy. Ten gest był tak czuły, a mnie uderzyła myśl, która wyrwałaby mnie z łóżka, gdybym nie została natychmiast powstrzymana. Rozpłakałam się z ulgi, ale momentalnie uderzyła mnie inna myśl.

- Co z dzieckiem? - zapytałam szalonym wzrokiem wpatrując się w Bellę.

- Nie musisz się już niczym przejmować, słoneczko - mówiła uspokajająco, ale ja nie byłam spokojna.

- CO Z DZIECKIEM!? - wydarłam się odnajdując w sobie pokłady siły.

- Co się z nią dzieje? - padło pytanie, ale nie wiem kto pytał.

- Majaczy, jest w szoku - wymamrotała przerażona Belladona.

- NIE JESTEM W SZOKU! - zaprotestowałam gwałtownie wyrywając się z czyjś ramion. - ZOSTAW MNIE! PUŚĆ MNIE!

Drzwi otworzyły się gwałtownie i do pomieszczenia wpadł lekarz.

- Co z dzieckiem? - zapytałam od razu uspokajając się.

Mężczyzna powoli podszedł do mojego łóżka i zatrzymał się. Zdjął z nosa okulary i schował do kieszeni kitla. Milczał chwilę zanim się odezwał.

- Przykro mi...

- Nie - zaprzeczyłam kręcąc głową. To nie mogła być prawda. Błagam!

- Odniosła pani dużo obrażeń. Kiedy panią do nas przywieźli dziecko było martwe musieliśmy operować.

Wpatrywałam się pustym wzrokiem przed siebie. Moje maleństwo było martwe. Nie żyło. Martwe, moje maleństwo było martwe.

- Zabił moją małą czerwoną mgiełkę - powiedziałam patrząc prosto w oczy lekarza. Spłynęła pierwsza łza, a za nią kolejna. - Zabił je.

- Rinnie, co ty wygadujesz? - dopytywała Belladona.

- Katharina była w dziesiątym tygodniu ciąży - poinformował lekarz.

Zapadła cisza. Znachor, dostrzegając niezręczną sytuację, wycofał się.

- Było takie małe - zwróciłam się do Belladony, która pobladła, a usta zaczęły jej drgać niebezpiecznie. - Miało czerwoną aurę. Chciałam nazwać je Rubin lub Robyn - mimo, że cierpiałam byłam spokojna.

Szukałam jego twarzy. Wiedziałam, że tu jest, bo go wyczuwałam. Niedowierzanie, desperacja i ból, to dostrzegłam w szarych oczach.

- Tak bardzo niechciane... - wyszeptałam, a głos mi się łamał.

Zdążyłam zarejestrować tylko czarną smugę. Rafael rzucił się z pięściami na Rufina, a on wcale się nie bronił. Dopiero interwencja Ethana i czary Belladony zatrzymały anioła.

- Ty sukinsynu... - zacisnął zęby i pokręcił głową. - Płakała, gdy do mnie przyjechała. Wyglądała jakby świat jej się zawalił. Nie mogła się uspokoić dopóki nie usnęła ze zmęczenia. Nosiła w sobie twoje dziecko!

- Nie wiedziałem!

- Nie pierdol! Dziwisz się, że ci nie powiedziała po tym co jej powiedziałeś?!

- Rafael... - poprosiłam patrząc na niego błagalnie.

Anioł momentalnie opanował się i z nadal zaciśniętymi w pięści dłońmi odsunął się.

- Co z Jessicą? Przeżyła? - miałam nadzieję, że ją także zdołali uratować.

- Tak, ale... Została przemieniona - podjęła Belladona patrząc na mnie niespokojnie. - Jest wampirzycą.

Zakręciło mi się w głowie od tych rewelacji. Ale przetrwała to.

- Jakim cudem mnie znaleźliście? Przecież krew mojej mamy nie zadziałała...

- Skąd...? Nieważne, zacznijmy od początku - moja przyjaciółka machnęła ręką.

-  Gdy wyszłaś od Rafaela byłam z Ethanem w drodze do Rufina. Rafael poprosił nas, abyśmy sprawdzili co się stało.

- Okazało się, że wszystkie nasze domy były obserwowane i gdzieniegdzie zamontowane były podsłuchy. Sebastian dobrze wiedział, kiedy zostaniesz sama. Poił Jessicę swoją krwią, aby była mu posłuszna - kontynuował Rafael.

- Zaczęliśmy ciebie szukać, ale proste zaklęcia lokalizujące nie działały. Potrzebowaliśmy krwi kogoś spokrewnionego z tobą. Przyjechali twoi bracia, ale ich krew nie działała ze względu na ich matkę. Z kolei krew twojej matki zupełnie nie działała.

Cóż, chyba domyślałam się dlaczego.

- Wtedy przyjechała królowa. Kazała spróbować z jej krwią. Poniekąd się udało. Wiedzieliśmy, że jesteś w Nowym Jorku, bo wahadełko ciągle krążyło nad tym terenem. Domyślałam się, że dostęp muszą blokować jakieś zaklęcia. Ale nie przestawałam. Dnie i noce siedziałam z tym zasranym wahadełkiem. Aż w końcu niemal te ździerstwo nie urwało mi ręki nagle wskazując dom Sebastiana. Zupełnie jakby zaklęcia zostały przerwane.

- Gdy dojechaliśmy na miejsce, w powietrzu aż namacalna była złość, która pachniała tobą - wtrącił Rafael.

- Krzyczałam - powiedziałam cicho. - Wykrzykiwałam swoją nienawiść. Byłam pewna, że zginiemy. I jedno z nas zginęło - chciałam się zaśmiać, ale z mojego gardła wydostał się urywany szloch.

- Zaczęliśmy walczyć, ale było ciężko, bo Sebastian napoił wszystkich twoją krwią. Zrobiła się z tego niezła jatka.

- Najważniejsze, że cię wydostaliśmy - Belladona złapała moje dłonie. Nie zabrałam ich, ale też nie oddałam tego gestu.

- Cynthiana nadal jest w Nowym Jorku? - zupełnie jakbym ją wywołała weszła do pokoju, a tuż za nią jej mąż.

- Katharino - szepnęła cicho i usiadła na moim łóżku zajmując miejsce Belladony, która pomknęła w stronę Ethana.

- Wiedziałaś - powiedziałam oskarżycielsko, a ona smutno skinęła głową. Włożyłam ostatni element układanki na swoje miejsce. To było takie logiczne. - Wiedziałaś, bo jesteś moją matką.

Słowa gładko przeszły przez moje gardło zupełnie jakbym wiedziała o tym od dawna. Cynthiana uśmiechnęła się smutno.

- Belladona nie musiała modyfikować mojej twarzy, bo jestem do ciebie podobna. Wiedziałaś, że jestem w ciąży i kazałaś Rufinowi się mną zajmować, bo wyczułaś we mnie jego aurę. To twoja krew zadziałała, bo to ty mnie nosiłaś pod sercem. Jestem córką nimfy, a moim ojcem jest wampir - przeniosłam spojrzenie na Romana. - To właśnie po nim mam brązowe włosy i oczy, a on ma moje imię wytatuowane na ręce. Mam rację, prawda?

Wampir podwinął rękaw. Na przedramieniu było wytatuowane imię Cynthiany, a od łokcia litery układały się w "Katharina". To nie było drugie imię królowej, tak jak przypuszczałam. To było imię jego córki.

- W tym samym czasie dwie nimfy były w ciąży, ale o ciąży Margaret wiedziało niewielu. Wszyscy byli pewni, że poronię. Wszyscy myśleli, że dziecko nimfy i wampira nie przeżyje. Spekulowano, że jeśli by się urodziło byłoby prawdopodobnie bardzo silne z racji pochodzenia rodziców. Rodziłyśmy w tym samym czasie. Jej synek urodził się martwy, a moja córeczka cała zdrowa. Zawarłam z nią układ. Miała cię wychować. Nikt by się wtedy tobą nie interesował i nie próbował zabić.

Nie wiedziałam co mam myśleć. Byłam złamana psychicznie. Chciałam być sama. Chciałam opłakiwać moje maleństwo.

- Chcę iść spać - powiedziałam czując jak w oczach zbierają się nowe łzy. - Rufin?

Wzrokiem wygoniłam Rafaela, który wyglądał jakby nie miał zamiaru wychodzić. Demon nie ruszył się ze swojego miejsca w kącie, oparty o ścianę.

- To nie twoja wina, że dziecko... że go nie ma - te słowa nie mogły mi przejść przez gardło. - Ale to nie zmienia faktu, że nas nie chciałeś.

Rufin zrobił kilka kroków w moją stronę wychodząc z cienia. Odważyłam się na niego spojrzeć i musiałam zacisnąć zęby, aby nie wybuchnąć płaczem.

Myślałam, że kłamałam, ale on miał rację wtedy w tamtym gabinecie. Kochałam go. Kochałam i nienawidziłam. Nosiłam w sobie nasze dziecko. Ufałam mu i wskoczyłabym za nim w ogień. Ale to było uczucie jednostronne.

- Kate... - zaczął, ale mu przerwałam.

- Nie mam ci już nic do powiedzenia.

Stał jeszcze przez chwilę. Obracał się, gdy dostrzegłam jego szkliste. Nie mogąc na niego patrzeć odwróciłam się plecami do drzwi i schowałam twarz w poduszkę. Wybuchłam płaczem, gdy drzwi się zamknęły.

____________________________

Smutno mi. Jak pisałam ten rozdział to ryczałam. Serio. Tak smutno się porobiło. Przepraszam, ale od początku był taki plan. Tak samo jak to, że Sebastian miał być zlym charakterem. Przyznać się! Kto się czegoś domyślał!? :D

Mam nadzieję, że dokonczyłam wszystkie wątki. Nawet nie macie pojęcia jakie musiałam porobić wyliczenia, wykreślić sobie całą fabułę, pamiętać, aby w odpowiednim czasie umieścić dane wydarzenia, aby potem coś się zdarzyło.

Jestem z siebie dumna. To pierwsza moja opowieść, którą doprowadziłam do końca. Całe dwieście dwadzieścia trzy strony. Można powiedzieć, że taką długość ma przeciętna książka. Jestem z siebie dumna, bo to nie był żaden fanfic. Wszystko jest moim autorskim pomysłem. Wykreowałam swój własny magiczny świat od podstaw, własnych, mam nadzieję unikalnych, bohaterów. Aurę Nimfy udostępnię w formacie PDF na moim chomiku (link dam później i znajdzie się w linkach obok). 

Chciałam wam wszystkich podziękować za to, że byliście. Kira, Sophie, Aleksandra, Joanna, moim Anonimkom i wszystkim tym, którzy byli, ale nie komentowali lub wpadli na chwilę. Dziękuję <3

Plany do drugiego tomu? Są, pewnie, że tak! Problem tylko z pisaniem. Na razie jest napisane tylko osiem stron (to nawet nie jest jeden rozdział! :< ). Muszę znowu pokreślić plany, przygotowac i obmyslić całą fabułę, zrobić kalendarium. Jeśli już coś ma się pojawić to w nowym roku.

Moja ostatnia prośba. Jeśli czytałeś AN, a nigdy nie komentowałeś, proszę, zostaw po sobie chociaż komentarz: "przeczytałam/em". Chciałabym wiedzieć ilu was jest. Każdy czytelnik wiele dla mnie znaczy.

Dziękuję wam wszystkim. Bez was bym nie dała rady <3

Edit 13.12:  W menu po prawej stronie macie link do wersji PDF. Na skróty znajdziecie go też tutaj.