Tom I - Rozdział 28

Pensja przysyłana z dworu okazała się kolosalna, więc postanowiłam w coś zainwestować. Zaraz obok szpitala była działka na sprzedaż. Może i mój pomysł był trochę szalony, ale wierzyłam, że mi się uda. Stwierdziłam, że otworzę SPA. Nie byłam typową bizneswoman, ale będąc upartym można osiągnąć niemalże wszystko. Mając do dyspozycji internet zabrałam się, aby zrobić porządny research. Oryginalność tego pomysłu opierała się na tym, że SPA będzie tylko dla nieśmiertelnych.

Skończyło się na tym, że do końca tygodnia nie odrywałam oczu od ekranu laptopa. Rufin z Rafaelem byli ciekawi co takiego tym razem wymyśliłam, że grzecznie siedziałam w domu nie marudząc, nie krzycząc i nie robiąc fochów. Jednak musiało to być im na rękę, bo nic się nie odzywali tylko z zainteresowaniem zerkali na powiększające się stosy papierów. Posyłałam im mordercze spojrzenia, gdy się zanadto do nich zbliżyli, aby zerknąć na ich treść.

Tego dnia pracowałam w salonie w towarzystwie Rafaela, który prowadził rozmowy telefoniczne w różnych językach. Nie zwracałam na to większej uwagi, bo właśnie dotarło do mnie, że przy SPA musi być hotel.

Trzasnęły drzwi wejściowe, a przeciąg zdmuchnął moje papiery ze stołu. Marszcząc nos pozbierałam je pośpiesznie. Rufin wkroczył do salonu trzymając w dłoni jakieś duże, płaskie pudełko, które położył przede mną.

- Co to? - zapytałam unosząc wzrok na demona.

- Sukienka - odparł krótko zdejmując marynarkę i przewieszając ją przez oparcie fotela.

- Jaka sukienka? - byłam zaskoczona, no bo na cholerę mi ona?

- Nie wiem, Belladona wybierała.

Uniosłam obie brwi jeszcze bardziej zdziwiona.

- Dzisiaj jest impreza, na której będą wszyscy nieśmiertelni przywódcy z Ameryki Północnej - wyjaśnił Rafael.

Rufin panował nad całą Ameryką Północną, ale miał pod sobą ludzi, którzy sprawowali kontrolę nad mniejszymi obszarami. Stolica znajdowała się w Nowym Jorku, ale przecież zostawała jeszcze Kanada, Grenlandia, Alaska, Meksyk i wyspy jak na przykład Barbados. Czyli dzisiaj pojawią się reprezentanci każdego z regionu. Z tego co się orientowałam z samej Kanady powinno się pojawić dziesięciu reprezentantów, a wśród nich jest jeden przywódca. Taka impreza oznaczała mnóstwo osób, a wydarzenia na tak wielką skalę nie da się zaplanować z dnia na dzień.

- I stwierdziliście, że nie ma sensu poinformować mnie o tym wcześniej? - zapytałam przez zaciśnięte zęby.

- Można tak powiedzieć - Rufin nawet nie próbował się tłumaczyć. - Mam nadzieję, że trzy godziny Ci starczą? - dodał rozbawiony.

*

Stojąc przed lustrem miałam ochotę zabić Belladonę. Sukienka była piękna, owszem, ale miała tak duży dekolt, że nie wiedziałam co mam z tym fantem zrobić. Góra była koronkowa w koliste wzory. W talii była przepasana metalowym pasem, a potem opadła w dół. Oczywiście moja przyjaciółka nie byłaby sobą, gdyby nie zmusiła mnie do  pokazania nóg. Nad lewą, na wysokości uda zaczynało się rozcięcie, więc gdy szłam noga była doskonale wyeksponowana. Przeklęta Belladona, zupełnie jakbym ja była jakimś eksponatem. Nie miałam pomysłu na włosy, więc zrobiłam lekkie fale. Sukienka sama w sobie była wyzywająca i przyciągała wzrok, więc nie potrzebowałam wymyślnej fryzury, mocnego makijażu czy też rzucającej się w oczy biżuterii.

Liczyłam na to, że będzie ciepło, bo nie miałam niczego co bym mogła na siebie zarzucić i pasowałoby do kreacji. Nie miałam telefonu, ani kluczy do samochodu, więc torebkę uznałam za zbędną. Gdy schodziłam po schodach uniosłam sukienkę i trzymałam się poręczy, aby się przypadkiem nie zabić.

Na dole kręciło się pełno facetów w czerni, którzy nagle zatrzymywali się, gdy mnie zobaczyli i lustrowali mnie od góry do dołu.

- Oh, dajcie spokój! Kobiety nigdy nie widzieliście? - mruknęłam przewracając oczami i odwróciłam się w stronę salonu, gdzie siedział anioł z demonem.

- Chyba powinniśmy podziękować Belladonie - powiedział Rafael bezczelnie mierząc mnie wzrokiem.

- Nie zdążycie, bo dopadnę ją pierwsza - wyburczałam zakładając dłonie na piersiach.

- Kotku, nie denerwuj się tak. Ślicznie wyglądasz - spojrzenie Rufina było ciemne, a uśmiech lubieżny.

- Kotku, księżniczko, a co ja jestem jakąś waszą maskotką?! - spojrzałam na nich oburzona. - Jedziemy - zarządziłam i ruszyłam w stronę wyjścia.

Suvy może i były duże, ale siedząc na tylnim siedzeniu pomiędzy Rufinem i Rafaelem, którzy wystrojeni byli w garnitury, czułam, że miejsca mam zdecydowanie za mało. Stykałam się z nimi nogami i ramionami. Doskonale wyczuwałam w ich aurach, że są pobudzeni, ale nie mogłam się na nie zamknąć, bo przez ten cholerny dotyk było to niemożliwe!

Z ulgą powitałam mały pałacyk, pod którym się zatrzymaliśmy. Rafael przytrzymał mi drzwi, a Rufin pomógł wysiąść z samochodu. Phi, dżentelmeni!

Pałacyk był prześlicznie oświetlony, a rzeźby zrobione z żywopłotów wyglądały cudownie. Wypasione auta podjeżdżały co chwilę, a wysiadający z nich ludzie należeli do przeróżnych gatunków.

Wygładziłam sukienkę prostując się. Demon i anioł w tym samym momencie zaoferowali swoje ramię, a ja musiałam przygryźć wargę, aby nie wybuchnąć śmiechem, gdy groźnie mierzyli się wzrokiem. Rozbawiona złapałam ich obu i ruszyłam przed siebie.

Przeszliśmy przez hol i znaleźliśmy się w ogromnej sali balowej. Chyba już się przyzwyczaiłam do ciszy, która zawsze nastaje, gdy się pojawiam wśród duże zbiorowości nieśmiertelnych. Byłam niemalże pewna, że to działo się w przypadku mężczyzn przy moim boku. Rozbawiła mnie ta myśl.

Na szczęście cisza trwała tylko kilka sekund i wszystko wróciło do normy. Do Rufina zaczęli podchodzić przeróżni ludzie, aby się przywitać. Ku mojemu zaskoczeniu, wielu z nich była zainteresowana moją osobą. Pytali mnie o postępy w budowie szpitala, o pracę dla dworu, dalsze plany. Wiedziałam, że niektórzy będą chcieli mnie stłamsić, więc obnosiłam się z moją aurą zupełnie nie kryjąc tego, że jestem nimfą.

Wiele kobiet mierzyło mnie zezłoszczonym spojrzeniem, a potem z uwielbieniem wpatrywały się w Rufina, albo Rafaela. Starałam się to ignorować, lecz po dłuższym czasie stało się to bardzo męczące. Minęły całe wieki zanim w końcu dotarliśmy do stołu.

Rufin oczywiście zajął główne miejsce, a po jego lewej stronie zasiadł Sebastian posyłając mi pogodny uśmiech. Zostałam usadzona po prawej stronie demona, a tuż obok mnie siedział anioł. Byłam pewna, że usadzili mnie między sobą, abym była superbezpieczna. Rozmowy toczyły się, aż w końcu podano kolację.

Denerwowało mnie to, że byłam ciągle obserwowana i nawet jedząc nie miałam chwili spokoju. Niektórzy uważali, że nimfy są wzorem do naśladowania, ale wielu czekało, aż popełnią błąd, by dowieść, że nie są idealne. Ta teoria o ideale zawsze mnie najbardziej śmieszyła, bo mnie było do niego bardzo daleko.

- Możecie mi wytłumaczyć, dlaczego mam wrażenie jakby każdy tutaj chciał się popisać tym co ma, jak wygląda lub co osiągnął? - zapytałam cicho, aby tylko dwie osoby to usłyszały.

- Bo tak właśnie jest - stwierdził rozbawiony Rufin. - Dlatego poprosiłem Belladonę, aby wybrała ci coś wyjątkowego.

- Jakie to miłe z twojej strony - powiedziałam odwracając się w jego stronę ze sztucznym uśmiechem.

Dopiero teraz dostrzegłam, że pod ścianami, niczym cienie, porozstawiani są wojownicy. Było ich mnóstwo, a wiedziałam, że na zewnątrz pewnie znajduje się ich drugie tyle.

- Po co to robisz?

- Bo oni wtedy czują się ważni, a ja nie muszę tłumić objawów buntu - Rufin wyglądał na rozluźnionego.

Kelnerzy zaczęli sprzątać naczynia, a kiedy skończyli Rafael, gdzieś zniknął.

- A ten gdzie wsiąkł? - zapytałam zaskoczona patrząc na anioła, któremu ludzie schodzili z drogi.

- Umiesz tańczyć walca wiedeńskiego? - Rufin zignorował moje pytanie zadając własne.

- Poważnie? Pytasz nimfę czy potrafi tańczyć dworski taniec? - rozbawił mnie.

To właśnie nimfy w 1815 roku pokazały ten taniec śmiertelnikom podczas kongresu wiedeńskiego. Początkowo się przed nim wzbraniano, ale niedługo później był uznawanym tańcem salonowym w całej Europie.

- To świetnie, bo zatańczysz ze mną w pierwszej parze - demon uśmiechnął się zadowolony.

- Nie przypominam sobie, abyś mnie prosił do tańca - prychnęłam lekceważąco.

Rufin poderwał się z krzesła kłaniając się elegancko w moją stroną. Patrzyłam na niego przerażona, bo już zdążyliśmy wywołać małą sensację.

- Katharino, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zatańczysz ze mną - uśmiechnął się szelmowsko, a ja powstrzymałam się od przewrócenia oczami.

- Będzie mi niezmiernie miło, Rufinie - odpowiedziałam wstając i ujmując jego dłoń.

To chyba musiało być ustalone, bo w momencie, gdy szliśmy w stronę parkietu orkiestra zaczęła grać. Rufin ukłonił się, a ja dygnęłam w odpowiedzi. Proszę bardzo, jak chcemy to potrafimy przestrzegać dworskiej etykiety. Potem rozpoczęliśmy taniec.

Szło nam świetnie, bo mieliśmy masę czasu, aby nauczyć się wspólnie tańczyć. Co prawda do walca nam się nie udało dotrwać, ale nie stanowiło to problemu. Po chwili zaczęły dołączać do nas inne pary, a gdy dostrzegłam wirującego niedaleko nas Rafaela zrozumiałam, gdzie tak zniknął.

- Wygląda to tak jakbyś zawsze zaczynał walca - zaczęłam. - Ale wgapiają się w nas jakbyśmy byli przybyszami z innej planety.

- Może dlatego, że tańczę z piękna kobietą - Rufin uśmiechnął się rozbrajająco.

- Słodzisz. To niepodobne do ciebie - zaśmiałam się. Demon się skrzywił, ale kiedy odwróciłam się w kierunku, w którym patrzył byłam już w ramionach Rafaela.

- O, aniołek - uśmiechnęłam się rozbawiona.

- Chyba nie myślałaś, że oddałbym komuś drugi taniec z tobą? - uniósł jedną brew unosząc kącik ust.

- Faceci, wszyscy tacy sami - westchnęłam teatralnie.

Nie było mi dane usiąść przez następna godzinę. Tańczyłam z mężczyznami, których nigdy w życiu nie widziałam, a o ich imionach i nazwiskach nie wspominając. Prawiono mi liczne komplety, że na prawdę poczułam się jak jakiś eksponat.

- Rufin się na prawdę postarał - powiedział przedstawiciel jakiegoś tam regionu.

- Tak, to na prawdę piękne przyjęcie - odpowiedziałam uśmiechając się lekko. Mężczyzna uśmiechnął się uprzejmie, ale w oczach dostrzegłam błysk rozbawienia jakbym powiedziała coś głupiego. Zbita z tropu podziękowałam mu za taniec i odeszłam.

W tłumie wypatrzyłam demona, który stał otoczony wianuszkiem kobiet. Westchnęłam ciężko ruszając w jego stronę. Panie, dostrzegając mnie, obrzuciły wściekłym spojrzeniem i odeszły. Stanęłam obok mężczyzny patrząc na nie zdziwiona.

- Chyba odstraszyłam ci towarzystwo - powiedziałam rozbawiona. - Jakiś koleś stwierdził, że się postarałeś, ale mam niejasne wrażenie, że nie mówił o przyjęciu.

- Tak powiedział ten, z którym przed chwilą tańczyłaś? - miałam jakąś dziwną tendencję do rozmieszania ludzi.

- Tak, bo co?

- To najwyższy wampir Ameryki Południowej - szczęka opadła mi chyba, aż do podłogi.

To oznaczało, że rangą dorównywał Rufinowi. Oh, cholera. Musiał być niesamowicie silny i pewnie stary skoro zajmował taką pozycję. Demon rozbawiony moją reakcją zaśmiał się cicho i odwrócił się, aby odejść. O nie!

Złapałam do za rękę zmuszając by na mnie spojrzał.

- Nie wytłumaczyłeś mi o co mu chodziło - zauważyłam ponaglająco.

Rufin przybliżył się do mnie z łobuzerskim uśmieszkiem.

- Chciał przez to powiedzieć, że przyprowadziłem najładniejszą kobietę - powiedział mi cicho do ucha, a mnie przeszły te cholerne ciarki. Zanim zdążyłam przyswoić te informację on już gdzieś poszedł.

Nie zdążyłam ujść dwóch kroków, a przede mną wyrosła kobieta. Była elfką mojego wzrostu. Brązowe włosy miała do ramion, a oczy zielono-niebieskie. Wymuszony uśmiech, aż raził w oczy.

- Chciałabym, abyś towarzyszyła mi w tańcu - powiedziała i odeszła odwracając się na pięcie.

Że co proszę? Nie mam pojęcia o co mogło jej chodzić. Z tłumu wynurzyły się czarne skrzydła. Pośpiesznie podreptałam do Rafaela.

- Jakaś laska podeszła do mnie mówiąc, że chce, abym towarzyszyła jej w tańcu. O co do cholery chodzi? - mrużąc oczy wpatrywałam się w anioła. Uniósł zdziwiony brwi.

- Innymi słowy wyzwała cię na taneczny pojedynek - odparł spokojnie. Co proszę? - Wysoka Elfka z brązowymi włosami? Powiedziałbym, że słaba kopia ciebie, prawda?

Pokiwałam głową zastanawiając się skąd bierze takie informacje, a potem uświadomiłam się, że kobieta mogła być ciut podobna do mnie, albo ja do niej.

- To Eliza. Musisz wybrać sobie partnera.

- Po co? - to wszystko było szalone.

- Są w tym wyzwaniu traktowani dość przedmiotowo.

- I oni się na to zgadzają!? - czy ja przypadkiem nie znalazłam się w wariatkowie?

- To raczej zaszczyt. Zresztą sama zobaczysz - zaśmiał się.

- Gdzie ona jest? - warknęłam już nie lubiąc tej elfki. Jako, że Rafael był wyższy bez trudu mógł się rozejrzeć. Nagle jego twarz wykrzywiła się w głupim uśmieszku.

- Właśnie wybrała partnera. To Rufin. Podejrzewam, że nie ma pojęcia kogo Eliza wyzwała, bo inaczej by się nie zgodził - śmiał się.

- Idziesz ze mną - złapałam go za rękę i zaczęłam przepychać się przez tłum.

- Ona cię wyzwała, więc wybiera piosenkę, ale zawsze możesz się wycofać - powiedział mi nad uchem anioł, gdy nadal przemierzaliśmy przez tłum.

- Nigdy - powiedziałam i wkroczyliśmy na parkiet, który zaczął pustoszeć. Chyba wiadomość o tym, że będzie się działo jakieś dziwne wyzwanie, obeszła zebranych.

Eliza stała przed Rufinem patrząc na mnie dumnie ponad ramieniem Rufina. Uśmiechnęłam się szeroko, a jej twarz wykrzywił grymas. Dostrzegając Rafaela dodatkowo zmarszczyła nos. To spowodowało, że demon w końcu się odwróciłam. Puściłam mu powietrznego całusa śmiejąc się, a on się roześmiał.

Elfka podeszła na środek parkietu, więc uczyniłam to samo. Gdy rozległa się muzyka myślałam, ze padnę.

- Bollywood? - zaśmiałam się, a kobieta zmierzyła mnie nienawistnym spojrzeniem. Ona zaczynała rundę.

Jej ruchy składały się głównie z trzęsienia tyłkiem i musiały w jakiś sposób pociągać mężczyzn, bo wpatrywali się w nią jak w obrazek. Odpowiedziałam jej krótkim pokazem tańca brzucha. Moje biodra żyły własnym życiem, a talia i piersi swoim.

W drugiej rundzie jej ruchy praktycznie się nie zmieniły, więc zaczęłam ją kopiować. Zebrani klaskali i wiwatowali znakomicie się bawiąc. Musiałam chyba zdenerwować elfkę, bo ruszyła w stronę Rufina z zalotnym uśmiechem. Zaczęła się wić wokół niego kusząco kręcąc biodrami. Skubana była dobra i wzrok demona posłusznie podążał za nią. Czyli tak się bawimy i dlatego Rafael nazwał to zaszczytem!

Uniosłam dłonie na wysokość brody i zaklaskałam. Momentalnie zwróciłam na siebie uwagę widowni. Muzyka zmieniła się na inny bollywood, który o dziwo znałam. Kołysząc biodrami podeszłam do anioła, który uśmiechał się szelmowsko.

Odwróciłam się do niego plecami przyciskając do jego ciała. Zataczając biodrami ósemki zeszłam do podłogi chwytając końce mojej sukienki. Powoli podniosłam się wypychając tyłek do tyłu. Przez cały ten proces patrzyłam Rufinowi prosto w oczy. Nikt mi nie powiedział, że nie można uwodzić cudzego partnera.

Odwróciłam się przodem do Rafaela, którego mina wyrażała zadowolenie. Włożyłam mu w obie dłonie końce mojej sukienki. W tym momencie sięgała mi ona do kolan. Wykonałam przy aniele podstawowe kroki rumby. Odwróciłam się do mojej przeciwniczki robiąc w jej stronę dwa kroki. Sukienka skróciła się, że teraz ledwo sięgała do połowy uda. Rozległy się gwizdy, gdy kontynuowałam swoją rumbę.

Eliza wykonała coś co składało się z kilku obrotów, włożyła do tego kroki salsy. Tłum zawył z uciechy. Niedobrze. Dodatkowo wzrok cały czas wlepiała w Rafaela, który dał się złapać w jej sidła.

Okrążyłam anioła tanecznym krokiem wyciągając mu z dłoni moją sukienkę. Popłynęłam w stronę Rufina, a będąc przy Elizie wykonałam widowiskowy obrót, a ona dostała moimi włosami po twarzy. Brzydki ruch, ja wiem, ale nie lubiłam jej.

Będą już przy demonie wprawiłam biodra w ruch, ale gdy tylko wyciągnął rękę by mnie dotknąć oddaliłam się kiwając palcem. Stanęłam tyłem do Rafaela kładąc jego dłonie na swoich biodrach i poruszając nas w rytm muzyki ze wzrokiem wbitym w Rufina.

Eliza była naprawdę świetną tancerką, ale nie zdawała sobie z tego sprawy, że w tym momencie anioł z demonem ze sobą rywalizują. Ja to wiedziałam, bo zauważyłam ich spojrzenia jak wysiadłam z samochodu. Ale elfka nie wiedziała i to przechylało szalę zwycięstwa na moją stronę. Dlatego jej wszystkie próby zwrócenia na siebie uwagi spełzły na niczym, bo wzrok demona był wbity we mnie.

Gdy muzyka się skończyła tłum skandował moje imię, a ja się roześmiałam. Nie spodziewałam się czegoś takiego i być może, gdyby nie to, że dostrzegłam rywalizację mężczyzn i ją wykorzystywałam to by mi się nie udało. Eliza była jedną z tych tancerek, które kuszą ocierając się i wijąc. Nie powiem, jest to bardzo skuteczne i świetnie działa.

Odwróciłam się do Rafaela ze śmiechem, ale zamarłam, gdy zobaczyłam jego ciemne spojrzenie, a w aurze wyczułam nutę podniecenia. Cholera, nabroiłam. Uśmiechając się niewinnie zmierzwiłam mu włosy i dałam szybkiego całusa w policzek. Oddaliłam się pośpiesznie od niego stając naprzeciwko Elizy, która stała z zaciśniętymi ustami.

- Byłaś bardzo...

- Zamilcz - syknęła tak cicho, że tylko ja to usłyszałam. - Nie myśl sobie, że możesz mieć wszystko i wszystkich - dodała, a gdyby mogła to by pluła jadem.

Zacisnęłam zęby mierząc ją chłodnym spojrzeniem.

- Wygrała lepsza. Miłego wieczoru, Elizo - powiedziałam oschle wymijając ją. Wiedziałam, że się na mnie patrzy, więc uśmiechnęłam się szeroko do Rufina i pocałowałam w policzek.

Gdy tylko dotknęłam jego skóry, w jego aurze wyczułam podniecenie i złość. Bardzo nabroiłam.

- Trzeba było wiedzieć do jakiej drużyny dołączasz - powiedziałam mu na ucho i wyszłam do ogrodu, aby oboje trochę ochłonęli.

Opadłam na ławkę otoczoną krzakiem białych róż. Zaczynałam działać na dwa fronty, a to było totalnie nie fair. Jakby tego było mało mieszkałam teraz z obojgiem pod jednym dachem. Może i tym razem, gdy będę udawać, że nic się nie stało to podziała?
___________________________________
Czuję się do dupy. Facet rzucił mnie ot tak po prawie trzech latach.