Tom I - Rozdział 16

 Rozdział dedykowany dla wszystkich, którzy za kimś tęsknią

Wybrałam pokój, który, na moje nieszczęście, był na przeciwko pokoju Rufina. Uzasadniłam swój wybór tym, że po tej stronie domu nie wschodzi słońce, więc będę mogła spać spokojnie.

Pomieszczenie było duże i przestrzenne. Ściany pomalowane były na brzoskwiniowo, dlatego meble z ciemnego drewna idealnie się wpasowały. Nie podobała mi się kremowa pościel, więc jak będę w mieście to przy okazji ją zmienię. Miałam nawet swój własny balkon, skąd miałam widok na taras, który wychodził z salonu.

Wróciłam do pokoju stając przed staromodną toaletką z owalnym lustrem. Była totalnie w moim stylu. Nie wiem dla kogo Rufin urządzał ten pokój, ale jeśli dla żony, która nie byłaby różową księżniczką Barbie, na pewno by się jej tu spodobało. Cóż, na razie pokój należał do mnie, więc teoretycznie mogłam robić co chciałam.

W sypialni poza łóżkiem, toaletką i półkami na książki (ha! dobre sobie) stało jeszcze biurko. Miałam także własną łazienkę z ogromną wanną i garderobę, w której mogłabym pomieścić wszystkie moje ciuchy pomnożone trzykrotnie. Jedyne czego mi brakowało to radio.

Usiadłam przy biurku, na którym już zdążyłam rozłożyć mojego laptopa. Weszłam na moje konto bankowe i zdębiałam. Moje konto, które trzymało się całkiem nieźle jak na samoutrzymującą się studentkę, zostało wzbogacone o sto tysięcy dolarów! Nie mam pojęcia jak długo tak siedziałam i wpatrywałam się z otwartą buzią w monitor. Kiedy już się otrząsnęłam pośpiesznie przeszłam do rachunków, aby zobaczyć kto jest nadawcą tych pieniędzy. Skarbiec dworski. O mamciu, a za co to? Ja rozumiem, że na dworze nimfy nie musiały wydawać pieniędzy na jedzenie czy płacić za mieszkanie.

Zerwałam się z miejsca i wybiegłam z pokoju.

- Rufin! - krzyknęłam, bo nie miałam pojęcia, gdzie go szukać w tym wielkim domu.

- Na dole! - ale zanim nadeszła odpowiedzieć, zdążyłam zlokalizować jego aurę i w momencie, gdy mi odpowiadał ja już byłam w drzwiach centrum dowodzenia na dole.

Rufin był jeszcze w garniturze, gdyż wróciłam wcześniej od niego. Spojrzał na mnie unosząc brwi.

- Aura - wyjaśniłam mu moje nagłe pojawienie się. - Cześć - pomachałam do trzech facetów w czerni, którzy speszyli się na mój widok i pośpiesznie odwrócili wzrok. Wygięłam usta w podkówkę. Rufin wywrócił oczami.

- Chciałaś coś? - zapytał wychodząc z pomieszczenia i kierując się do jadalni. Chcąc nie chcąc podreptałam za nim. Bernard, nasz lokaj i gosposia w jednym, przygotował kolację. Zawsze mnie dziwiło te bogactwo potraw i owoców, ale bardzo często (zazwyczaj kiedy mnie już nie było przy stole) faceci w czerni dosiadali się do Rufina.

- Czemu dwór mi wysłał pieniądze - zapytałam prosto z mostu siadając na "swoje" miejsce.

- Podejrzewam, że przysłali ci zaliczkę, a później będą przesyłać ci regularną pensję -powiedział jak gdyby nigdy nic i zajął się jedzeniem.

Zaliczka? O, Kalipso. I jeszcze mam dostać pensję? Przecież to jest kupa forsy. Z kłębiącymi się myślami w głowie zaczęłam wrzucać owoce do miseczki, aby potem dodać do nich trochę płatków owsianych i jogurtu. Co ja zrobię z takimi pieniędzmi?

- Muszę zadzwonić do Jerry'ego - odpowiedziałam na głos na zadane w myślach pytanie.

- Po co? - dopiero po chwili zorientowałam się, że Rufin mówi do mnie.

- Muszę kupić wieżę, aby cię męczyć muzyką - uśmiechnęłam się szeroko na samą myśl o tym.

- Zołza - rzucił, a ja zabrałam swoją przekąskę i wróciłam do swojego pokoju.

*

Moja praca póki co opierała się na zbijaniu bąków i plotkowaniu z Rose. Okazało się, że bardzo sympatyczna z niej kobieta i doskonale się rozumiałyśmy. Wdrażała mnie w te dziwne życie, w które nagle mnie wrzucono. Cierpliwie tłumaczyła kto jest kim, czym się zajmuje, z kim romansuje i tak dalej.

Kobiety z innych pięter przychodziły do nas pod byle pretekstem, bo każda chciała zobaczyć na własne oczy dworską wysłanniczkę co było dla mnie śmieszne. Drzwi do mojego gabinetu były cały czas otwarte, więc mogły przyjść i zapytać mnie osobiście, ale wolały przychodzić pod przykrywką.

Oczywiście ta zasada nie tyczyła się tylko kobiet, co to to nie! Mężczyzn także wielu się zjawiało, ale Rose odprawiała ich z kwitkiem, a oni potulnie odchodzili. Doszłam do wniosku, że wampirzyca należy do osób, z którymi się nie zadziera.

Gdy zadzwonił telefon Rose odebrała go bez entuzjazmu. Po chwili jest usta utworzyły "o", a potem podziękowała i spojrzała na mnie podekscytowana. Rzuciłam jej pytające spojrzenie.

- Calvin Klein właśnie tu jedzie - zapiszczała cicho i teraz przyszła moja kolej na otworzenie ust.

- TEN Calvin Klein? - zapytałam zszokowana.

- Dokładnie ten. Jest demonem i już od dłuższego czasu stara się namówić Rufina, aby był modelem nowej linii bokserek - poruszała brwiami, a ja zaśmiałam się.

W tym samym momencie otworzyły się drzwi gabinetu jak i windy. "Idę do siebie" powiedziałam bezgłośnie do Rose i rzucając ukradkowe spojrzenie na Clavina Kleina zniknęłam w swoim gabinecie.

Umówiłam się dzisiaj z Belladoną, aby popracować nad pomysłem stworzenia szpitala dla nieśmiertelnych. Cukiereczek znała niemalże wszystkie systemy prawne (dziwne hobby, ja wiem) ponadto znała się na zaklęciach i alchemii, czyli była w stanie ustalić co będzie potrzebne, jakie musimy zastosować procedury, aby uzyskać zgodę. W moim zakresie zostawało znalezienie miejsca, sponsorów oraz architekta, który by zaprojektował nowy budynek lub ewentualnie przystosował jakiś stary. Już nie wspominam nawet o tym, że to ja będę świecić oczami przed dworem, jeśli coś pójdzie nie tak.

Najgorsze w tym wszystkim było to, że praktycznie ciągle ktoś mi towarzyszył "dla mojego bezpieczeństwa". Niezwykle mnie to irytowało, więc nawet na widok Ethana skrzywiłam się.

Z Belladoną pozbyłyśmy się wojownika tłumacząc, że będziemy rozmawiały o babskich sprawach i nie jest on nam potrzebny. Tak na prawdę to nie chciałyśmy, aby ktoś dowiedział się o naszym supertajnym projekcie.

Wszystko skończyło się na tym, że Belladona wręczyła mi kopię dokumentów, z którymi musiałam się zapoznać. Sama zajęła się wyszukiwaniem zaklęć zwodzących i ochronnych. Dodatkowo została nam kwestia skąd byśmy pozyskiwały wszystkie potrzebne eliksiry i wywary. O pensji dla potencjalnych pracowników nie wspominając.

Po godzinie Ethan stwierdził, że nic nam nie grozi w centrum handlowym i gdzieś pojechał. Minęło następnych kilka godzin, a z popołudnia zrobił się wieczór, kiedy postanowiłyśmy z Belladoną, że czas wracać do domu.

Wchodząc do tego ogromnego domu doszły mnie śmiechy i rozmowy dochodzące z jadalni. No tak, wszyscy się tam zebrali skoro mnie nie było. Nie było opcji dostać się na górę nie przechodząc koło jadalni, która zamiast drzwi miała otwartą przestrzeń. Zresztą stukot moich szpilek i tak już wszystkich zaalarmował, że jestem w domu.

- Przyniosłaś ze sobą pracę domową? - zapytał Rufin śmiejąc się ze mnie.

- Nie twój interes! - zawołałam, gdy już zniknęłam mu z pola widzenia.

Tak jak podejrzewałam w jadalni znajdowało się prawie dziesięć osób i byłam pewna, że kiedy zejdę to nie zastanę tam już nikogo. Dlatego poinformowałam Bernarda, którego spotkałam na górze, że zjem później. Była dopiero dziewiętnasta, więc to była idealna pora, aby poćwiczyć. Miałam tyle energii, że potrzebowałam wycisku. Włączyłam głośno muzykę, a bas rozniósł się chyba po całym domu.

Uśmiechnęłam się do siebie głupio, że umilę komuś dzisiaj wieczór. Będę musiała podziękować Jerry'emu za znalezienie mi sprzętu i zamontowanie go. Głośniki były tak rozmieszczone, że wtapiały się w pokój.

Odłożyłam skakankę będąc już cała mokra od potu, także od innych ćwiczeń. Lubiłam nosić tylko stanik sportowy i czarne spodenki, które bardziej przypominały mocno wykrojone bokserki niż szorty. Ułożyłam się na podłodze i zaczęłam robić pompki, przy dziesiątej muzyka ucichła.

- Ej! - krzyknęłam, nie musiałam nawet podnosić głowy, aby wiedzieć kto przyszedł. - Ja - pompka - tutaj - pompka - ćwiczę!

Ale nie dostałam żadnego odzewu. Dobiłam do dwudziestu i podniosłam się łapiąc za skakankę.

- Włącz muzykę - powiedziałam skacząc tak szybko, że nawet nigdy mi do głowy nie przyszło, aby liczyć.

- Ty to nazywasz muzyką?! - Rufin był przerażony.

- To hardstyle - wypowiedziałam nie zaprzestając swojego ćwiczenia.

- Nie obchodzi mnie to. Masz w tej chwili zejść na dół zjeść kolację - powiedział krzyżując ręce na klatce piersiowej tym samym odcinając mi drogę do wieży.

- Od kiedy mi tak matkujesz? - zapytałam rozbawiona.

- Bernard kazał mi cię przytaszczyć za włosy, abyś zjadła, ale podejrzewam, że też już nie mógł wytrzymać twojej muzyki - uśmiechnął się złośliwie, a ja przestałam skakać i chciałam go uderzyć skakanką po nogach, ale przewidział mój ruch i złapał sznurek zanim ten dotknął jego skóry.

Skrzywiłam się z niezadowolenia i łapiąc ręcznik odwróciłam się, aby zejść na dół.

- Wiesz co, informacja, że twój tyłek jest fajny, nadal jest aktualna.

- Spadaj!

*

Dzisiaj miałam wyjątkowo dobry humor, więc zdecydowałam się założyć kremową koronkową sukienkę do połowy uda oraz wysokie czarno-złote sandałki. Belladona przysłała mi esemesa, że nic nie może nam przeszkodzić w kwestii prawnej i legalnej w otworzeniu szpitala. Położyłam swoją torebkę w holu i odpisując milionami wesołych buziek i wykrzykników weszłam do jadalni.

Dopiero po dłużej chwili spostrzegłam, że cisza jest zbyt cicha. Oderwałam wzrok od telefonu i spojrzałam na zebranych. Było lekko po siódmej i nikt nie spodziewał się mnie o tej godzinie na śniadaniu.

- Czy ty chcesz wypalić moim ludziom oczy? - Rufin w końcu napił się kawy, której filiżanka nagle zatrzymała się w połowie.

Był jeden powód, dlaczego nigdy nie narzekałam na mój prawie metr osiemdziesiąt. Przez to, że byłam wysoka miałam długie nogi, które teraz pokazywałam w całej okazałości.

- Tak, dzięki. Też uważam, że ta sukienka jest ładna - powiedziałam bez większych emocji siadając i nalewając sobie kawy.

- Oczywiście, że pięknie pani wygląda, panienko Katharino - powiedział Bernard ganiąc wzrokiem Rufina, który się skrzywił.

- Dzięki, Bern - uśmiechnęłam się do niego szeroko, a już po chwili stała przede mną sałatka grecka. - Zabierzesz mnie ze sobą? - zapytałam Rufina, a on spojrzał na mnie jak na przybysza z kosmosu.

- Podmienili cię w nocy czy co?

Dzisiaj złamałam już dwa z moich przyzwyczajeń. Wstałam przed dziewiątą i pojawię się w pracy przed dziesiątą. Powinno się to zapisać w kalendarzu i ustalić jako święto!

Gdy żółta audi podjechała pod budynek znalazło się kilku takich, którzy robili zdjęcia telefonami. Wysiadłam z auta, a Rufin rzucił kluczyki młodemu diablikowi, który parkował. Pod wejściem stało kilku paparazi.

Kilka dni temu, gdy wieść, że jestem nimfą się rozniosła, pojawili się ci nieśmiertelni. Zaledwie dzień później do mediów śmiertelników dostała się wiadomość, że używałam nazwiska matki i jestem siostrą tych sławnych braci Dorfmeisterów, którzy mają wielką firmę w Austrii zajmującą się ochroną. Rufin potwierdził wiadomość, że jestem ich wysłanniczką, bo podjęli współpracę. Ile w tym było prawdy to nie mam pojęcia. Pewne było to, że moi bracia mieli firmę ochroniarską, na którą składali się nieśmiertelni chroniący prezydentów i innych ważnych.

Pomachałam do kilku fotografów, a flesze zaczęły błyskać jak szalone.

- Wiesz, że znajdziesz się jutro na okładce tego pismaka, którego tak nie znosisz? - Rufin był wyraźnie rozbawiony.

- To dobrze - uśmiechnęłam się szeroko przechodząc przez drzwi, które przytrzymał dla mnie najwyższy demon.

- Cześć, Suz! Jak tam siostra? - rzuciłam uśmiechając się do chochliczki, która zajmowała się recepcją na dole.

- Dobrze, kazała cię pozdrowić - kobieta uśmiechnęła się szeroko.

Wczoraj rozmawiałam z siostrą Suzannah, która znalazła się w fatalnej sytuacji. Będąc w ciąży, dziecko pośpieszyło się z terminem i była zmuszona urodzić w normalnym szpitalu. Sytuacja skończyłaby się tragiczne, bo lekarze stwierdzili, że dziecko ma niebezpieczną narośl na plecach i chcieli ją jak najszybciej wyciąć. Na szczęście był tam mąż kobiety, który załatwił sprawę pięściami, a to wystarczyło, aby przybyło wsparcie i wymazali wspomnienia. Sprawa dobrze się skończyła, bo mały chłopczyk zachował skrzydełka, ale nie każdy może mieć tyle szczęścia.

- Nie wiem co ty kombinujesz, ale podczas lunchu mamy spotkanie i musisz na nim być - oznajmił Rufin wciskając przycisk w windzie. - Chociaż lepiej gdyby cię tam nie było - dodał już ciszej, a ja roześmiałam się.

___________________________________________________

           Chyba dzisiaj poczułam jesień. Wiecie, wpadłam w taki nastrój jakiś, że zaraz szkoła (w moim wypadku uczelnia) i zima zaraz i zimno i tak dalej. Mam jakieś dziwne poczucie jakby lato już się prawie skończyło.

Tymczasem moje wakacje trwają w najlepsze! Ale mam nadzieję, że już za tydzień uda mi się wrócić do Polski do mojego cudownego chłopaka i kochanego (wredna małpa!) kota.
Nadal poszukuję ekipy na bloga Pisane Ogniem. Więcej informacji można uzyskać na gg: 121027.