Tom I - Rozdział 15

Chciałabym tylko powiedzieć, że uwielbiam czytać wasze komentarze, dziewczyny <3

Pozostałe dni wykorzystałyśmy z Belladoną na zakupy. Ja uzupełniłam swoje zapasy rzeczami, które można dostać tylko na dworze. O dziwo kupiłam nawet jedną książkę o aurach. Ale moja przyjaciółka miała o wiele gorsze zadanie. Musiała spakować bardzo wiele rzeczy, więc siedziała niemalże do samego rana czarując swoje torby. Dzielnie jej w tym towarzyszyłam, chociaż nie mogłam jej pomóc. Byłam pewna, że do szklanego, kwadratowego pojemnika zmieściła połowę swojego ogrodu. Tworzyła mnóstwo zaklęć ochronnych. Podtrzymywały odpowiednią temperaturę, powiększały przestrzeń, zmniejszały wagę przedmiotów (biedny ten, który musiałby dźwigać biblioteczkę Belli).

Moja przyjaciółka była na tyle kochana, że rzuciła zaklęcie powiększające na moją jedną walizkę bym mogła pomieścić wszystkie słodycze, nasiona i ciuchy, które kupiłam. Były to trzy biało-złote sukienki. Długa, podobna do togi, którą miałam na uroczystości przesilenia. Inna sięgała do kolan i gdy kręciłam się dookoła unosiła się wokół mnie. Trzecia była niczym druga skóra. Kończyła się w połowie uda i była piekielnie seksowna. Belladona, aż piała z zachwytu nad nią.

Gdy w końcu nasza szóstka się zebrała (Ethan, Rufin, Sebastian, Rafael, Belladona i ja) okazało się, że potrzebujemy, aż trzech powozów. W jednym były nasze bagaże. Do drugiego wcisnęłyśmy się z Belladoną i wciągnęłyśmy Ethana, więc wielka trójca miała swój powóz.

Mieliśmy przed sobą długą drogę i zajmie nam dobre kilka godzin zanim dojedziemy do miejsca, skąd możemy lecieć samolotem. Ale mieliśmy dobre towarzystwo, a już po chwili Belladona znikąd wyciągnęła szachy i razem z Ethanem zaczęli grać, a ja ich dopingowałam rzucając jakieś głupie uwagi.

Gdy dojechaliśmy na lądowisko Ethan wysiadł oburzony z powozu, a my wyskoczyłyśmy śmiejąc się wniebogłosy.

- Już nigdy więcej nie zagram z nimi w szachy - stwierdził ponuro wojownik odpowiadając na nieme pytanie innych mężczyzn.

- Dlaczego? - zapytał Sebastian bacznie nam się przypatrując, gdy szczerzyłyśmy się jak głupie.

- Bo oszukują! Belladona wyczarowała grzmot za oknem, Kate rzuciła się do niego piszcząc jak porażona, a kiedy okazało się, że nic się nie stało mój goniec dziwnym trafem został zbity.

Mężczyźni roześmiali się, a my z Bellą przybiłyśmy piątkę i ruszyłyśmy w stronę samolotu, która okazał się być prywatnym odrzutowcem, ale był zupełnie inny niż tym, którym przyleciałam. Wywnioskowałam, że musiał należeć do Rufina.

Usiadłyśmy na swoich miejscach, z Sebastianem i Rufinem naprzeciwko, Rafael stwierdził, że prędzej umrze niż wysiedzi na tych fotelach i poszedł położyć się do sypialni. Ethan, wciąż obrażony, poszedł spać.

Oparłam głowę na ramieniu Belladony obserwując schemat, który rysowała. Zajęło mi trochę czasu zanim zrozumiałam co to jest. Zapowiadało się to na jakiś skomplikowany talizman, który ukrywa skrzydła chochlikom. Rozpisane były przeróżne zaklęcia oraz jakie będą ich skutki. Bella chciała umieścić cały urok w pierścieniu.

- Aura nie otocza skrzydeł chochlików - powiedziałam przypominając sobie nagle.

- Więc założony pierścień może być zakłócany przez aurę - dokończyła moją myśl Belladona. Pierścień będzie wtedy jakby pod aurą i może nie docierać do skrzydeł, które jej nie posiadają.

Rufin podniósł wzrok znad gazety, a Sebastian odwrócił głowę od okna. Zignorowałyśmy ich, zresztą jak zwykle.

- A ten czar odpychający aurę? - zaproponowałam.

- Mogę przesadzić z jego mocą i wtedy stworzymy piętę achillesową.

Łatwiej wtedy było zabić nieśmiertelnego. Nawet śmiertelnik mógłby to zrobić, gdyby akurat trafił w te miejsce. Oczywiście mówimy tu o konkretnych ranach śmiertelnych lub potężnych truciznach. Otóż większość śmiertelników nie jest w stanie przebić się przez naszą aurę. Tylko te pistolety o wzmocnionych nabojach się przebiją. Jeśli zaś nieśmiertelny strzela do nieśmiertelnego aura nie pomoże.

- Mogę przybrać aurę chochlika i wtedy zobaczymy na ile zadziała odepchanie.

Oczy Belladony się zaświeciły.

- To otwiera nam wiele możliwości.

- Chyba powinniśmy zacząć się ich bać - powiedział Sebastian.

- Zdecydowanie powinniśmy - zawtórował mu Rufin.

*

Ktoś mną lekko potrząsał. Ostatnie obrazy rajskiego ogrodu uleciały z mojego umysłu, a sen się rozpłynął. Otworzyłam oczy i przez chwilę myślałam, że jest noc, ale gdy Rafael zmienił położenie swoich skrzydeł okazało się, że jest ranek.

- Jesteśmy już na miejscu  - uśmiechnął się, a ja się rozpływałam.

- Dzięki - bąknęłam przeciągając się. Belladony nie było obok mnie, ale kątem oka zobaczyłam jak jej czarne włosy mignęły w drzwiach łazienki. Po chwili już stała przede mną promienna jak zawsze.

- Trzymaj - wcisnęła mi do dłoni jakąś małą fiolkę. - To żadne czary tylko zwykłe witaminy.

Ufałam jej jak nikomu innemu, więc nie wahałam się ani chwili, gdy wypiłam duszkiem zawartość. Nie miała szczególnego smaku.

- Dodałam trochę kofeiny, więc powinno cię postawić na nogi.

Jak ona mnie dobrze zna. Dobrze wie, że nie zaczynam dnia bez kawy. Ogarnęła mnie nagła radość, gdy uświadomiłam sobie, że będę ją miała blisko siebie.

Postanowiliśmy, że razem z Belladoną zatrzymamy się u Rufina, a Sebastian, Rafael i Ethan pojadą do siebie. Minęło trochę czasu zanim rozdzieliliśmy się do dwóch suvów, a nasze bagaże wylądowały w bagażnikach.

Rufin patrzył podejrzliwie na dwie duże, ale lekkie walizki Belli i szklany pojemnik, w którym nie było widać nic prócz zieleni. Gdy zaś przenosił moje dwie walizki zmarszczył brwi. Nic dziwnego skoro jedna z nich praktycznie nic nie ważyła. Nie skomentował jednak tego.

Gdy wjeżdżaliśmy na posesję Belladona rzuciła mi spojrzenie mówiące "ależ jest nadziany" odpowiedziałam na to wzruszeniem ramion. Liczni strażnicy tylko utwierdzili mnie w przekonaniu, że ten dom jest chyba najbezpieczniejszym miejscem w Nowym Jorku.

Zostałyśmy zaprowadzone do pokoi gościnnych. Wzięłam szybki prysznic i zajrzałam do Belli, aby zapytać czy idzie ze mną poćwiczyć. Spojrzała na mnie jak na wariatkę i wróciła do czytania jakiejś książki.

Słońce dopiero powoli zaczynało zachodzić, więc stwierdziłam, że to idealna pora, aby poćwiczyć jogę. Trawa łaskotała mnie w stopy, ale była soczyście zielona, nie przeszkadzało mi to. Ustabilizowałam oddech starając się oczyścić umysł. Przyjęłam jedną z pozycji zamykając oczy i skupiając się na mięśniach, które powoli zaczynały boleć. Joga to był mój sposób na odprężenie i oczyszczenie umysłu.

Dlatego gdy otworzyłam oczy i zauważyłam Rufina, siedzącego na trawie na przeciwko mnie, omal nie wrzasnęłam ze strachu. Nie mam pojęcia jak długo tu siedział, ale tak byłam skupiona, że nawet nie wyczułam jego aury, która kołysała się łagodnie jak kwiaty na wietrze. Musiał się tutaj czuć bezpiecznie i bardzo dobrze. Cóż, to w końcu jego dom.

- Nie chciałem ci przeszkadzać, wyglądałaś na bardzo skupioną.

Włosy miał wilgotne, z czego wnioskowałam, ze musiał brać niedawno prysznic. Ubrany był w biały podkoszulek i szare spodnie dresowe. Tak jak ja był na boso. Mój umysł, bez mojej zgody, przyznał, że wygląda apetycznie.

Zaniepokojona torem własnych myśli położyłam się na trawie, aby na niego nie patrzeć. Musiałam przyznać, że był stąd bardzo ładny widok na zachód słońca, które już sięgało horyzontu.

- Jak chcesz to jeszcze dzisiaj możesz sobie wybrać pokój. Jutro pokaże Ci twoje biuro - dobiegł mnie spokojny głos demona.

Będę miała swój gabinet? Jakie to wszystko szalone. Cały czas zastanawiałam się, dlaczego Cynthiana uważa, że jestem idealna na te stanowisko. Przecież ja nawet nie mam odpowiedniego wykształcenia. Studiuję turystykę, do cholery! Nie jakieś stosunki międzynarodowe czy też nieśmiertelną politykę.

- Nie myśl tylko, że cię ominie trening - powiedziałam tylko, a odpowiedzią na moje słowa był wybuch śmiechu.

*

Nie wiem kto był takim śmieszkiem i nastawił mi budzik w telefonie, ale stawiałam na Belladonę. Była ósma rano, czyli nieprzyzwoicie wczesna godzina. Związałam włosy na czubku głowy i wciągnęłam na siebie dużą bluzę, która zakrywała moje krótkie spodenki do spania.

Zeszłam po schodach przypominając zombie. Byłam niemalże pewna, że przyjęliby mnie do tej roli, gdybym miała grać w filmie. Wiedziona zapachami kierowałam się do jadalni. Weszłam do pomieszczenia szukając sprawcy tego marnego żartu.

- Ha ha, bardzo to było zabawne - wyburczałam do Belladony siadając do stołu i nalewając kawy do dużego kubka.

- Zawsze wstaje w takim dobrym humorze? - zapytał Rufin popijając kawę i czytając jakąś gazetę, której odpowiednik widziałam też na dworze.

- Nie radzę z nią rozmawiać zanim nie wypije kawy.

- Pani dobra rada się znalazła - wyburczałam. - Powinnaś się zająć własnym dupskiem i dać mi spokój. Przysięgam, że się na tobie zemszczę za te wszystkie złe rzeczy, które mi czynisz.

- Widzisz? - Belladona uniosła jedną brew uśmiechając się szeroko i nic nie robiła sobie z mojego morderczego spojrzenia.

- Wiedźma - rzuciłam tylko pijąc kawę jakby była co najmniej nektarem bogów. A może i nim była?

Ale Belladona miała rację. Nienawidziłam wcześnie wstawać i byłam bardzo nieprzyjemna dla wszystkich zanim nie wypiłam kawy. Byłam typem nocnego marka. O wiele lepiej uczyłam się w nocy, a spać mogłam do południa.

Kiedy wzięłam już ranny prysznic i doprowadziłam się do porządku zbiegłam po schodach jedząc jabłko, które wcześniej zabrałam ze śniadania.

- Więc najpierw jedziemy do mnie, tak? - zapytałam przekładając torebkę przez ramię i wgryzając się w jabłko.

- O proszę, jaka nagła zmiana nastroju - zironizował Rufin, a Belladona parsknęła rozbawiona.

- Lepiej się przyzwyczajaj - wzruszyłam tylko ramionami i wyszłam na zewnątrz.

Pogoda tego dnia była przepiękna, więc krótkie spodenki i koszulka na ramiączkach były jak najbardziej pożądane. Minęliśmy żółciutką audicę, na którą zerkałam tęsknie, kierując się do suva. Nie żebym miała coś do tych samochodów, były na prawdę fajne i napakowane elektroniką, ale nudziły mnie. Były takie klockowate, podczas gdy Ashton Martin Vanquish był taki śliczny.

Nie zajęło nam wiele czasu spakowanie wszystkich moich rzeczy do pudeł. Ethan już wyjaśnił Jess, że się wyprowadzam, ale na moje miejsce już znalazł inną osobę. Byłam niemalże pewna, że dziewczyny się nie polubią, ale wiedziałam, że Belladona będzie bezpieczna z Ethanem w domu.

Bella została w moim starym lokum i powoli zaczęła się wypakowywać, gdy Ethan stwierdził, że czas, abym pojechała zobaczyć swój nowy gabinet. Taa... Bombastycznie.

Znowu weszłam do tego budynku ubrana nieodpowiednio. Moje białe conversy przed kostkę chyba nie bardzo pasowały do czarnych szpilek Louboutina innych pań. Kiedy przechodziłam obok recepcji diabliczka skinęła mi głową.

- Dzień dobry, panno Dorfmeister.

Spojrzałam na nią jak na przybysza z innej planety, ale nic się nie odezwałam tylko wsiadłam do windy. Od kiedy to ja jestem panną Dorfmeister? Cholera, muszę dorwać tego plotkarskiego szmatławca, żeby wiedzieć co napisali o przesileniu letnim.

Gdy wysiedliśmy na piętrze Rufina i kilka osób pozdrowiło mnie per panno Dorfmeister, myślałam, że wyjdę z siebie i stanę obok. Oparłam się o wysokie biurko Rose.

- Jeśli ty też zaraz wyjedziesz z tym "panno Dorfmeister" to przysięgam, że stanie ci się krzywda, Rose - powiedziałam, zanim wampirka zdążyła się odezwać. Kobieta roześmiała się wesoło, a mnie momentalnie poprawił się humor.

- Okej, zapamiętam - uśmiechnęła się szeroko zerkając przelotnie na Ethana. O proszę, proszę! Ktoś tutaj ma branie!

- Jak tam się czujesz? - zagadnęłam Rose. W końcu nie widziałam jej dłuższy czas, a ostatnim razem wyglądała bardzo źle.

- Nawet nie masz pojęcia jaki mam u ciebie dług wdzięczności - powiedziała szczerze, a ja poczułam się dziwnie w roli bohaterki.

- Daj spokój, ważne, że psychol siedzi zamknięty, nie?

- To ty nie wiesz? - zdziwiła się Rose.

- Czego nie wiem?

- Rufin wykonał publiczną egzekucję, aby dać ostrzeżenie reszcie idiotów zanim przyjdzie im do głowy podobny, durny pomysł - powiedziała to tak jakby mówiła o pogodzie.

Zesztywniałam próbując przyswoić sobie usłyszane informacje. Rufin wykonał egzekucję. Rufin kogoś zabił. Fakt, Oscar zasługiwał na śmierć, ale jasna cholera! Rufin go zabił. Publicznie. Aby dać ostrzeżenie. Pokaz władzy. Zrobiło mi się słabo. Cały czas zapominałam o tym, ze nie bez przyczyny to właśnie Rufin Desmon odpowiada za całą Amerykę. Ja chcę do domu.

Nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy zaczęłam okręcać włosy wokół palca, aby się czymś zająć, bo inaczej bym zwariowała.

Drzwi do gabinetu Rufina otworzyły się i wyszedł z nich demon o dość silnej aurze razem z samym Rufinem i Rafaelem.

- Oh, oto i panna Dorfmeister, zgadza się? - zapytał nieznajomy. Usłyszałam ciche parsknięcie Rose, a sama zacisnęłam zęby uśmiechając się wymuszenie.

Spojrzałam na wampirzycę, ale nawet jej oczy się śmiały.

- Odprowadzę pana do windy - powiedziała wstając, a ja doskonale widziałam jak powstrzymywała się, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Posłałam pożegnalny uśmiech nieznajomemu i odetchnęłam z ulgą, gdy zniknął w windzie.

- Panno Dorfmeister - Ethan zachichotał.

- Oh, zamknij się - warknęłam. - Co oni wypisali w tym szmatławcu?

- Można rzec, że napisali twoją biografię i bardzo wyraźnie zaznaczyli, że jesteś wolna - Rafael poruszył porozumiewawczo brwiami. - Mamy robotę, Ethan.

I już po chwili oboje zniknęli w windzie.

Rufin przeszedł obok mnie i otworzył drzwi, na przeciwko tych, z których niedawno wyszedł. Ubrany był po prezesowsku, jak to nazywałam. Grafitowa marynarka i jasne jeansy.

- Zapraszam do gabinetu, panno Dorfmeister - powiedział gestem zapraszając mnie do środka.

Cudownie, tylko tego mi brakowało, aby pracować tuż obok niego. Losie, za co mnie tak każesz?! Wzdychając z bezradności weszłam do pomieszczenia nie mogąc przyjąć do świadomości, że to teraz jest moje.

Mój gabinet był lustrzanym odbiciem gabinetu Rufina. U mnie meble miały ciepły odcień brązu, gdy u demona były czarne. W ogóle u Rufina dominowała czerń, biel i stal. Mój gabinet był przytulniejszy. Ściany były pomalowane na kolor kawy z mlekiem, kanapy miały kremowe skóry, a na biurku w małym wazoniku stały konwalie.

- Podoba ci się? Jak coś ci nie pasuje to poproś Rose, aby zamówiła odpowiednie rzeczy.

Podobało mi się tutaj, ale będę musiała poprosić Belladonę, aby przyniosła mi jakieś rośliny.

- Dlaczego konwalie? - zapytałam zamiast odpowiedzieć na jego pytanie, odwróciłam się przez ramie, aby na niego spojrzeć. Opierał się o framugę drzwi obserwując mnie uważnie.

- Głupie pytanie - uśmiechnął się złośliwie i wyszedł z pomieszczenia zostawiając mnie samą.

____________________________________________

Nie wiem jak pogoda w Polsce, ale w Szwecji już drugi tydzień są upały (47 stopni w słońcu, 35 w cieniu!!!). Btw, zobaczcie jaki śliczny art znalazłam w google! Isn't she cute? :)

EDIT: Szukam załogi na Pisane Ogniem. Chętnych zapraszam na gg: 121027 :)