Tom 1 - Rozdział 9

Rozdział dedykowany Kirze, której komentarze radują moje serduszko! <3

- Możesz nazywać mnie Kitty - powiedziałam starając się uśmiechnąć zniewalająco i zanim ponownie zdążył mnie zatrzymać umknęłam mu wtapiając się w tłum. Ale w moim przypadku ciężko było zniknąć, bo za bardzo przyciągałam uwagę wszystkich. Chyba przesadziłam z tym doskonaleniem aury, albo z ciuchami, albo ze wszystkim. Nieważne.

Niedaleko baru dostrzegłam korytarz, który zasłaniał sznur koralików. Pośpiesznie ruszyłam w tamtym kierunku. Był pusty i tak jak w całym klubie panował tu półmrok.

- Kate, dlaczego zrobiło sie tak cicho? - z słuchawki dobiegł mnie głos Jerry'ego, a ja drgnęłam przestraszona. Zupełnie zapomniałam o nim, albo po prostu nie słyszeliśmy siebie nawzajem, gdy byłam w głównej sali.

- Opuściłam parkiet, jestem w korytarzu niedaleko baru - mruknęłam cicho rozglądając się po korytarzu. Na końcu dostrzegłam drzwi, które były ładniejsze od pozostałych. To musi być tam.

Policzyłam do trzech i nacisnęłam klamkę przybierając najbardziej nonszalancką postawę na jaką mnie stać. Gdy tylko znalazłam się w środku wyrosło przede mną dwóch ochroniarzy. Ich aury były słabe, ale karabiny, które trzymali i ich mięśnie doskonale nadrabiały braki.

- Chłopaki, opuście te pistolety - wymruczałam opierając się o framugę drzwi, gdy tego nie zrobili przewróciłam teatralnie oczami wzdychając. - Oscarze, może zabierzesz swoich chłopców - zaczęłam oglądać swoje paznokcie zupełnie jakbym nie znajdowała się w sytuacji zagrożenia życia.

- Kim jesteś? - zapytał prawdopodobnie Oscar. Dopiero teraz skupiłam się na jego aurze. Była mętna pomieszana z zapachem proszku do prania. Jego moc mogłam oszacować na powyżej przeciętnej.

- Twoimi snami? Może twoim pragnieniem, a może rozkoszą - mój flirciarki ton mnie nie opuszczał. Oderwałam trochę mojej aury i rozpuściłam ją po pomieszczeniu niczym diabelskie sidła. - Wybacz, nie jestem dobra w czarowaniu słowami, czaruję zazwyczaj co innego - na moich ustach mimowolnie pojawił się uśmieszek.

Też mi się zabrało na chichoty, bo gdy tylko wyda się moja przykrywka razem z Rose jesteśmy martwe. Kiedy sobie o niej przypomniałam przesondowałam pomieszczenie szukając jej aury. I faktycznie była jakaś aura, której nie potrafiłam zidentyfikować.

Strażnicy odsunęli się na boki, a ja mogłam zobaczyć demona, który siedział za biurkiem stykając ze sobą opuszki palców. Jego oczy pełne były czegoś złowieszczego. Odbiłam się od ściany zanim się rozmyśliłam i kręcąc biodrami ruszyłam w jego stronę. Oczy mu się zaświeciły, gdy usiadłam na biurku i przerzuciłam nogi w jego stronę. Byłam niemal pewna, że gdyby obok była inna sukkubica od razu by zdjęła moją przykrywkę.

- Mmm... podoba mi się - wymruczał sunąc dłonią po mojej nodze, a ja starałam się z całej siły, aby się nie wzdrygnąć.

- To może poczarujemy razem - rzuciłam dwuznacznie nachylając się w jego stronę, aby dać mu spojrzenie na mój dekolt.

Oczywiście wzrok Oscara od razu tam powędrował, a potem na mnie dokładnie mnie lustrując. Nie wiedziałam jak to działa, ale starałam się, aby mój zapach przeniknął do niego coś jak afrodyzjak. Chyba trochę się udało, bo przymrużył oczy, ale zaraz jego spojrzenie padło w moją lewą stronę. Podążyłam za jego wzrokiem widząc skuloną w rogu Rose. Jej ręce były całe we krwi tak jak i ubranie. Zacisnęłam zęby, aby nie pokazać po sobie żadnej reakcji na ten widok. Musiała być nieprzytomna, dlatego jej aura jest tak słaba.

- Daj spokój, będziesz tu siedział z tym czymś? Z tą imitacją kobiety? - prychnęłam rozjuszona dłonią odrzucając włosy na plecy. Zsunęłam się z biurka stając za Oscarem. Położyłam mu dłonie na ramionach i powoli zsuwałam je na jego klatkę piersiową.

No dawaj koleś, wstawaj i idźmy gdzieś, aby ekipa mogła tu wpaść i odbić biedną Rose. Modliłam się w duchu, błagałam, a sekundy zdawały się trwać godzinami. W końcu, ku mojej uldze i radości, Oscar podniósł się obejmując mnie w talii.

- Mam nadzieję, że swoją broń też masz tak wielką jak tych twoich dwóch chłopców - powiedziałam, ale komunikat ten był bardziej skierowany do Jerry'ego, który będzie wiedział kto zostanie w pomieszczeniu.

-Oh, skarbie, nie masz nawet pojęcia - Oscar nie był szczególnie przystojny, ani wyjątkowo bystry. Nie zapytał mnie nawet skąd się tu wzięłam, ani nic. Ale czemu marudzę, lepiej dla mnie!

Wyprowadził mnie ze swojego gabinetu i otworzył drzwi, które prowadziły na inny korytarz. Doszliśmy do samego końca, a naszym celem okazał się być pokój z wielkim łóżkiem i masą różnych przyrządów, które niby mają sprawiać przyjemność.

O boże. Ten człowiek jest totalnie psychiczny. Mój pejcz wypada bardzo blado przy tych wszystkich obręczach, kolczatkach i dziwnych klatkach. Niech szybko wyciągną stąd Rose, a jeszcze szybciej mnie.

Oscar pchnął mnie na łóżko nawet nie starając się być delikatnym.

- Strażnicy właśnie znokautowali bramkarza, wchodzą do klubu - w słuchawce odezwał się Jeremy, a ja wiedziałam, że teraz muszę grać na czas.

Poddałam się Oscarowi zaczynając mówić jakieś zbereźne rzeczy, aby skupił się na moich słowach, a nie na hałasie, który może zaraz powstać. Jego oczy błyskały szaleńczo, a dłonie powędrowały do rozporka.

W tym momencie dobiegły nas jakieś krzyki z korytarza momentalnie przyciągając uwagę Oscara. O matko, nie.

- Pewnie jakaś bójka - mruknęłam łapiąc go za koszulę i przyciągając do siebie. Na moje nieszczęście położył się na mnie unieruchamiając mi nadgarstki za głową. Cholera, miałam przechlapane. I bałam się. Strach mnie obleciał, gdy uświadomiłam sobie swoją sytuację. Jeśli chłopaki się nie pospieszą to on mnie tutaj zaraz zerżnie, a ja nie będę mogła za dużo zrobić.

- Mają, Rose, gdzie jesteś? - głos pomiota był jak balsam dla moich uszu. W tym momencie w kieszeni Oscara coś zaczęło pikać.

- Trzecie drzwi po prawej - wydyszałam, bo w oczach demona zebrała się furia.

- Ty sukusuko! - krzyknął i zamachnął się uderzając mnie w twarz, aż zadzwoniło mi w uszach.

Zaczęłam się kręcić, próbując go zrzucić z siebie, ale był za ciężki. Kolejne uderzenie przyjęłam w obojczyk, gdyż udało mi się odwrócić. W ustach czułam metaliczny posmak krwi. Nie zdążyłam się nawet zorientować, gdy uderzył ponownie tym razem w bok mojej głowy. Bił na oślep, zaślepiony przez furię. Ten cios ogłuszył mnie na tyle, że nie byłam w stanie nic zrobić.

Zupełnie jakby z oddali usłyszałam drzwi wylatujące z zawiasów. Oscar rzucił mną o ziemię, a ja poleciałam na kolana robiąc sobie pewnie okropne siniaki. Padł jakiś strzał, potem drugi. Przestraszona uniosłam głowę, aby zobaczyć jak Oscar upada obok na podłogę. Próbuje jeszcze uciekać, ale dwóch strażników, których kojarzyłam przez falę czerwieni zalewającą moje oczy, trzyma go mocno przystawiając lufy pistoletów do jego głowy.

Udało się.

- Kate! - krzyknął Ethan podbiegając do mnie. Odetchnęłam z ulgą. Odgarnął mi włosy z twarzy, a jego dłoń zamarła. - Zabiję skurwysyna.

Zdaję sobie sprawę, że moja twarz musi wyglądać strasznie. Przez półprzymknięte powieki widzę jak obok niego staje Rufin. Musiał mnie nieźle walnąć skoro aura najwyższego demona przypomina mi burzę, którą co jakiś czas przecinając czerwone błyskawice.

- Zabierz ją do uzdrowicieli - jego głos jest suchy i najeżony kolcami.

Ethan wsuwa pode mnie ręce i unosi jakbym zupełnie nic nie ważyła. Wynosi mnie z tego okropnego pokoju, a ja mam ochotę krzyczeć ze szczęścia, że wszystko się udało. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić tego co ten bydlak musiał zrobić Rose. A co jeśli zabrał ją do tego przeklętego pokoju pełnego przedmiotów sprawiających ból?

- Co z Rose? Jej palce...? - mruczę i czuję na sobie spojrzenia obecnych w klubie. Ale Ethan je widzi i przyciska mnie do swojej piersi, aby ukryć przed wzrokiem innych. Na prawdę moja twarz musi wyglądać okropnie. Dopiero teraz zaczęłam odczuwać ból, bo wcześniej napełniała mnie adrenalina.

- Jest wampirką, wyleczy się.

- Oh, nie wiedziałam.

Dobrze, że nie będzie kaleką. Wampiry potrafiły sie wyleczyć z najgorszych chorób, ale potrzebowały do tego krwi i czasami czasu.

Ethan zatrzymał się przy karetce sadzając mnie na jej podłodze, a moje stopy dotykały ziemi. Ściągnęłam perukę, która zaczęła mnie swędzieć. Niektóre jasne kosmyki przybrały szkarłatną barwę. Nie zdążyłam nawet nic powiedzieć, bo przede mną stanęła uzdrowicielka. Kazała mi zamknąć oczy i zaczęła oczyszczać moją twarz.

Widocznie ciosy Oscara musiały rozciąć mi łuk brwiowy, wargi i porobić rany na policzkach, bo piekły mnie niemiłosiernie, gdy lekarka przykładała wacik czymś nasączony. Zaciskałam zęby podczas całego zabiegu, bo wiedziałam, że teraz będzie bolało, ale zaraz przestanie.

Pozwoliłam sobie otworzyć oczy, gdy poczułam powiew mocy. Ethan gdzieś się ulotnił, a jego miejsce zajął Rufin. Oczy miał chmurne, w których czaiły się pozostałości po burzy.

- Nie powinienem pozwolić ci iść - powiedział zły na siebie.

- Ale udało się, prawda? Macie Rose i tego dupka - starałam się uśmiechnąć, ale wyszedł mi krzywy grymas.

Demon chciał coś powiedzieć, ale chyba się rozmyślił, bo westchnął tylko i delikatne dotknął mojego poranionego policzka. Dopiero teraz dotarło do mnie, że Oscar nosił sygnet.

-  Możemy już stąd jechać? Jedynie o czym marzę to kąpiel i łóżko - powiedziałam podnosząc z podłogi karetki. Przypomniałam sobie, że mam na sobie te pseudo ciuchy i zapragnęłam je jak najszybciej zdjąć. 

_________________________________________________________

Rozdział chyba najkrótszy ze wszystkich za co bardzo mocno przepraszam. 

Osobiście bardzo lubię Kate w wydani sukubicy, a jeszcze bardziej lubię wyzwisko "sukusuka". Kiedy napisałam dwa zdania tego opowiadania już wiedziałam, że będę musiała użyć tego określenia! :D

Post dodaję już godzinę po północy, abyście nie musieli jutro czekać tylko wejść na gotowe, taka dobra dusza ze mnie!

Chciałam jeszcze tylko dodać, że na prawdę uwielbiam czytać wasze komentarze i cieszę się jak dziecko z każdego czytelnika.

Przypomnę jeszcze, że po prawej stronie znajduje się ankieta dotycząca aktywności na moim blogu, zapraszam! :)