Tom 1 - Rozdział 7

Gdy już względnie doprowadziłam się do porządku, postanowiłam włączyć telefon. Miałam kilka nieodebranych połączeń od Angeliny i Melody. Zostawiły także wiadomości z treścią typu: "Czemu nam nie powiedziałaś?!". Belladona próbowała się ze mną połączyć dwa razy. W nocy i nad ranem. O dziwo miałam też esemesa od mamy, w którym pisała, że świetnie zatańczyłam. Poczułam wyrzuty sumienia, gdyż tak rzadko do niej dzwoniłam.

Wybierałam już numer do Belli, gdy do mojego pokoju jak burza wpadła Jessica. Stanęła przede mną, celując we mnie oskarżycielsko palcem.

- Jestem na ciebie wściekła!

Zmarszczyłam twarz bojąc się, że zaraz jej wypielęgnowany paznokieć pomalowany na granatowo, zostanie mi wbity w oko.

- Czemu mi nie powiedziałaś, że bierzesz udział w let's dance?! Oraz, że twoim partnerem jest największe ciasteczko Nowego Jorku?!

Co miałam jej powiedzieć? "Bo widzisz, Jess, królowa nimf kazała mi z nim tańczyć, ale wcześniej złamali nogi jego poprzedniej tancerce, abym miała miejsce. Ah, no i jeszcze on jest demonem, więc śmiertelniczki odpadają." Tak, na pewno by w to uwierzyła. Zamiast tego powiedziałam:

- To działo się wszystko tak szybko. Zupełnie z dnia na dzień.

Starałam się przybrać jak najbardziej niewinną minę, aby mi uwierzyła. Chyba dała się nabrać, bo za wszelką chciała utrzymać obrażony wyraz twarzy, ale usiadła obok mnie na łóżku.

- I jaki on jest? - zapytała nie mogąc już wytrzymać, a oczy jej błyszczały z podniecenia.

No na pewno jest bardzo demoniczny i jest najważniejszym nieśmiertelnym w Ameryce Północnej.

- Jest pompatycznym dupkiem - mruknęłam przypominając sobie jak bardzo Rufin mnie denerwuje.

Jessica wybuchła śmiechem kręcąc z pobłażaniem głową. Po chwili otworzyła jakiś kolorowy magazyn, a ja jęknęłam w duchu.

- Piszą już o tobie w plotkarskich pismakach - oznajmiła z dumą wskazując kolejne zdjęcie, na którym razem z Rufinem pijemy drinki.

Oh, Kalipso, jak bardzo musiałam być pijana, aby się tak zachowywać? Przecież ja go nienawidzę.

- Powiedz mi, że to jakiś szmatławiec, którego nikt nie czyta - jęknęłam błagalnie przykrywając sobie twarz poduszką.

- To plotkarski odpowiednik The New York Times'a.

Chyba nie chciałam wiedzieć jak ta cała sprawa się skończy. Wszystko o czym marzyłam to być na świeczniku zarówno w świecie śmiertelnych jak i nieśmiertelnych. Oh, cudownie.

*

Gdy w końcu mogłam zadzwonić do Belladony był już wieczór. Musiałam przeczekać kilka sygnałów zanim odebrałam.

- Cześć, cukiereczku.

- Kate, wiesz która jest godzina? - zaspany głos przyjaciółki wywołała we mnie nieoczekiwaną tęsknotę za dworem.

- Przepraszam, że cię obudziłam, ale dopiero teraz mam spokój - w słuchawce słychać było jakieś szuranie i szeleszczenie.

- Byłaś wczoraj świetna - powiedziała, a w jej głosie wyczułam uśmiech. - Chyba wszyscy w dworze siedzieli wczoraj przed telewizorami - zachichotała, a ja wrosłam w ziemię.

- Jak to? - ostatnio za często zdarzało mi się panikować.

-Ale nie martw się, wszyscy myślą, że jesteś śmiertelniczką, a królowa chyba uważa za zabawne, aby nie wyprowadzać ich z błędu.

Odetchnęłam z ulgą. Wystarczyło mi to, że musiałam użerać się z tymi wszystkimi ploteczkami. W ciągu ostatniego tygodnia moje życie nabrało szaleńczego tempa.

- Znalazłaś coś? - zapytałam ziewając i włażąc pod kołdrę.

- Tak, przyćmienie to po prostu dominacja jednej aury nad drugą. Ale mogą to zrobić to silniejsi nieśmiertelni, no i nie wszyscy, nie każdy to potrafi.

Zdecydowanie coś było ze mną nie tak. Niby byłam nimfą, ale z kolei nią nie byłam będąc jakimś wynaturzeniem. Dziwne, że w ogóle Cynthiana pozwoliła mi żyć. Dreszcz przeszedł przez całe moje ciało, gdy zdałam sobie sprawę z powagi sytuacji.

- O Eurydyce coś znalazłaś? - zapytałam przypominając sobie tę dziwną legendę.

Opowiedziała mi pokrótce całą historię, która pokrywała się z opowieścią Rufina.

- Zapomniałaś dodać, że była nimfą - mruknęłam przytulając policzek do poduszki.

- Skąd to wiesz? - Belladona była podejrzliwa. To było dziwnie, że ja wiedziałam coś czego ona nie wiedziała. To ona zawsze była mózgiem operacji.

- Rufin mi powiedział - na samo jego wspomnienie skrzywiłam się. Nie da mi teraz żyć przez te wszystkie ploteczki i będzie się nade mną pastwić w każdym możliwym momencie.

Bella westchnęła.

- Sprawdzę to jeszcze, ale raczej koleś mówi prawdę. Swoją drogą na zdjęciach nie widać, abyście się nie lubili - jej głos podszyty był ironią.

- Ty też czytasz te szmatławce? - jęknęłam zrezygnowana. - Nieważne, idę spać. Dobranoc, cukiereczku.

Nie musiałam nawet za bardzo się wysilać, aby usnąć. Kiedy to już się stało śniło mi się piekło, dziwne aury i co najgorsze, Rufin w roli diabła.

*

Rano byłam zdziwiona czytając kartkę od Ethana. Napisał mi, że mam sama dotrzeć na salę. Dodał także, że nie ważne co by się działo mam nie ściągać ochrony. Podkreślił to nawet dwa razy.

Na moje szczęście Jess już wyszła do pracy. Od wczoraj ciągle zasypuje mnie pytaniami. Poprosiła mnie nawet, abym jakoś zaaranżowała jej randkę z Rufinem. Jak to usłyszałam musiałam zużyć całe pokłady cierpliwości i opanowania, aby nie wybuchnąć śmiechem. Gdyby tylko wiedziała kim jest Desmon od razu by się jej odechciało randek. Albo i nie, uznałaby to za bardzo seksowne.

Wystrzeliłam z mieszkania jak rakieta, kiedy zorientowałam się, że za dziesięć minut ucieknie mi metro. Dziękowałam teraz w duchu, że mam mocne mięśnie i taki sprint nie jest dla mnie wyzwaniem. Zawsze było tak, że wszystko robiłam na ostatnią chwilę. I nie miało znaczenia to, że wstałam o dziesiątej, a na sali miałabym być na piętnastą.

Było lekko po trzeciej, gdy weszłam do sali. Rufin jak zwykle chodził z telefonem przy uchu mówiąc coś cicho.

- Spóźniłaś się - oskarżył mnie, pojawiając się bezszelestnie za moimi plecami. Zaskoczona prawie podskoczyłam na miejscu. Od kiedy on tak szybko się przemieszcza? Głupie pytanie, pewnie od zawsze, ale doskonale to ukrywa.

Odwróciłam się z zamiarem powiedzenia jakiejś głupoty, ale kiedy spojrzałam w jego oczy zabrakło mi języka w gębie. Były jak z lodu, a jedyną emocją jaką można w nich było dostrzec, był gniew. Zaryzykowałam sprawdzenie jego aury. Zrobienie małej dziury w mojej barierze zupełnie mi wystarczyło.

Jego aura było krwistoczerwona, brzegi były poszarpane, czarne i naładowane złością. Odskoczyłam od niego, pośpiesznie łatając całą moją tarczę. Nie chciałabym znaleźć się teraz na jego celowniku.

Był wkurwiony.

Nie było dla mnie wielkim zaskoczeniem, gdy Rufinowi nic nie wychodziło, a w dodatku był sztywny jakby połknął kij. Na następny tydzień wylosowaliśmy tango, ale jeśli tak dalej będzie to okaże się to nasz ostatni taniec.

- Co się stało? - zapytałam kładąc dłonie na biodrach i stojąc tuż przed nim.

- Nic, a co by się miało stać? - burknął próbując mnie wyminąć, ale mu zagrodziłam drogę.

- Jasne, a to że twoja aura jest upstrzona czarnymi kolcami jak jeż jest całkowicie normalne? - zakpiłam unosząc jedną brew.

Gdybym była jednym z słabszych nieśmiertelnych, pewnie już dawno dostałabym bólu głowy od jego pulsującej wszędzie mocy. Dzięki ci mamo za geny.

Rozdzwoniła się czyjaś komórka. Rufin od razu do niej doskoczył i coś warknął. Mówił coś przez chwilę, a potem zaczął kląć nawet w językach, których nie rozumiałam. Gdy zakończył rozmowę cisnął telefonem o ziemię, aż się rozleciał.

- Co się stało? - ponowiłam swoje pytanie. Starałam się być spokojna i opanowana, bo w tym przypadku agresja zrodzi agresję.

Rufin zaczął się wahać. Dostrzegłam w tym swoją szansę, że może powie mi o co chodzi.

- Dzisiaj damy sobie spokój - zarządziłam wzdychając ciężko. Oznaczało to, że jutro będziemy musieli pracować dwa razy ciężej.

Rufin przeczesał dłonią swoje jasne włosy. Na moje oko starał się uspokoić i pozbierać myśli. Śmiem twierdzić, że wyglądał na rozdartego.

- Ubieraj się - powiedział w końcu zbierając części po telefonie. - Jedziemy do mnie.

Przystanęłam zaskoczona. A po cholerę ja mu jestem potrzebna.

- Czemu? - zapytałam automatycznie, wciągając bluzę przez głowę, więc mój głos był trochę stłumiony.

- Bo ja tak mówię - warknął, a ja przewróciłam oczami.

Prawie biegłam starając się dotrzymać mu kroku. Musiał być bardzo zdenerwowany skoro nie kontrolował swojej demonicznej strony. Weszliśmy na parking, który usiany był samochodami, ale żółte audi R8 Spyder od razu rzucało się w oczy. Nie muszę chyba mówić, że ten właśnie cudowny samochód należał do Rufina?

Taktownie milczałam, zachowując wszystkie złośliwości dla siebie, a muszę przyznać, że dużo mi się cisnęło na usta. Rufin musiał dostrzec mój wygłodniały wzrok przesuwający się po samochodzie, bo się odezwał.

- Podoba ci się? - gdy odwróciłam się w jego stronę dostrzegłam, że jeden kącik ust unosi mu się nieznacznie do góry.

- Wolałabym białe - powiedziałam obojętnie, chociaż w środku cała wrzałam z podekscytowania. Uwielbiam szybkie samochody. Może niekoniecznie znam się na autach, ale kojarzę niektóre modele.

Gdy Rufin odpalił silnik, który zamruczał słodko (silnik, nie Rufin) na moje usta wkradł się uśmiech. Założyłam na nos okulary przeciwsłoneczne. Kiedy staliśmy na światłach, ludzie zatrzymywali się, aby popatrzeć na te żółciutkie cacko. Jest wielkie prawdopodobieństwo, że sama bym tak zrobiła.

- W każdej sytuacji lubisz zwracać na siebie uwagę - stwierdziłam, gdy Rufin gwałtownie wystartował na światłach.

- Oczywiście - potwierdził moje słowa, ale ja już zaczęłam na niego krzyczeć, aby patrzył na drogę nie na mnie.

Tym razem idąc do domu demona zwracałam większą uwagę na ludzi się tu krzątających. Przy bramie był strażnik, którego poprzednim razem musiałam nie zauważyć zapatrzona w wspaniały ogród. Byłam niemalże pewna, że ubrani na czarno ochroniarze, takich zobaczyłam przy wejściu, są ustawieni na terenie całej posesji.

W samym domu także roiło się od czerni. Cóż... to chyba nie jest normalne. Jakoś sobie nie wyobrażam by Rufina musiało chronić, aż tyle osób. Co jak co, ale jest najwyższym demonem.

Pośród tłumu nieznajomych twarzy, większość patrzyła na mnie jakbym była wrogiem, dostrzegłam mojego wojownika.

- Ethan! - zawołałam chcąc się do niego przecisnąć, ale jak na zawołanie wszyscy odsunęli się na boki. Odpychając zdziwienie na bok szybko do niego podeszłam dając szybkiego całusa w policzek.

- Cześć, księżniczko - powiedział, ale jego uśmiech był zmęczony. Zmarszczyłam brwi.

- Co się dzieje? Ta kupa narcystycznej czerwono czarnej mocy nic mi nie chce powiedzieć - mruknęłam drepcząc Ethanowi po piętach, gdy zmierzał do mini centrum dowodzenia. - Cześć, Jerry - uśmiechnęłam się do przyjaciela tarmosząc mu włosy, za co posłał mi oburzone spojrzenie.

Gdy podniosłam głowę i się rozejrzałam, dostrzegłam, że kilku facetów w czerni wpatruje się we mnie z zainteresowaniem, ale po napotkaniu mojego wzroku szybko udawali, że tego nie robili.

- Namierzyłem ich, Eth - zameldował Jeremy, a ja także spojrzałam na monitor, chociaż nic z tego co widziałam nie rozumiałam. - To klub Sensuale.

Nie znałam takiego, a trzeba mi przyznać, że imprezowałam całkiem sporo. W większej części namawiana byłam przez Jess, ale moja wiedza na temat klubów w Nowym Jorku była spora.

Poczułam łaskotanie na mojej aurze, które potem zmieniło się w natrętne pukanie. Impulsy z mojej bariery zaczęły być przekierowywane do głowy powodując natychmiastową migrenę. Bardziej wyczułam obecność Rufina niż go zobaczyłam. Miarowe pukanie zaczęło być porównywalne do walenia młotkiem.

Tym razem nie musiałam ściągać ochrony, aby widzieć aurę wyższego demona. Była czarna, a jej czerwone zakończenie powolnie mnie zaczynały oplatać. Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia.

- Rufin uspokój się - powiedziałam prawie nie otwierając ust, gdyż tak byłam wytrącona z równowagi.

- Jestem spokojny - może i jego głos tak brzmiał, ale ja wiedziałam swoje. Cóż, jego aura też była względnie spokojna, ale nie wyglądała spokojnie.

- Nie jesteś, opanuj się - warknęłam zaciskając dłonie w pięści.

Zwrócił na mnie swoje oczy przypominające kostki lodu, a wtedy czerwone końce jego aury zwiększyły swoją siłę naciskając na mój umysł.

- Niech cię szlag! - krzyknęłam widząc mroczki przed oczami.

Działałam instynktownie. Natychmiast porzuciłam swoją barierę przechodząc do ataku. Mimo iż nie widziałam swojej aury mogłabym przysiąc, że była zielona i uparta. Zebrałam z siebie wszystkie czerwone macki mocy Rufina i zamknęłam w kuli. Zniknijcie, zniknijcie, proszę. Modliłam się w duchu, aby nagle ta cała moc wyparowała. Jak się uwolni to bardzo możliwe, że zdemoluje pomieszczenie. Nie widzącymi realnego świata oczyma, zobaczyłam jak kula zmniejsza się, aż w końcu znikła.

Tylko, że ona tak na prawdę nie znikła. Ja ją pochłonęłam. Wtedy straciłam przytomność.

Obudził mnie ból w klatce piersiowej tak silny, że kiedy wzięłam głębszy wdech, aż jęknęłam. Zaczęłam rejestrować różne głosy. Musiało być tutaj kilku mężczyzn i jakaś kobieta. Aury były różne, ale byłam teraz wyjątkowo na nie wrażliwa. Skupiłam się na tej najcieplejszej przyswajając ją. Nie pamiętałam zupełnie jak się zakładało ochronę.

Poczułam jakiś ruch po mojej prawej stronie. Zaryzykowałam i otworzyłam oczy napotykając spojrzenie w kolorze płynnej stali. Mrugałam przez chwilę porządkując wszystkie myśli.

- Ty dupku - wyburczałam wściekła.

- Wszystko z nią w porządku - oznajmił Rufin uśmiechając się szeroko.

Obrzucając go spojrzeniem godnym bazyliszka powoli podniosłam się do pozycji siedzącej. Brzuch nadal mnie bolał, ale z każdą chwilą coraz mniej. Wypiłam szklankę wody, którą mi podał demon.

- Co ty sobie do cholery wyobrażałeś!? Przecież mogłeś zniszczyć całe pomieszczenie! - krzyknęłam sama ze zdziwieniem stwierdzając, że mój głos brzmi mocno. Jeszcze bardziej byli zdziwieni zebrani w pokoju.

Rufin chciał już coś odpowiedzieć, ale uprzedził go Ethan.

- Kate, opowiedz nam co się stało - jego głos był jak zwykle opanowany, a aura przypominała spokojne, szumiące morze w kolorze lazuru.

- Wszystko było w porządku póki wygłodniała wściekłością demoniczna aura nie uznała, że smaczna ze mnie śmiertelniczka i przypuściła na mnie atak! - zawołałam celując oskarżycielskie spojrzenie w Rufina, który wydawał sie nieco zaskoczony, ale ten wyraz twarzy szybko zmienił się w zaintrygowany. - Co gorsza z tej wściekłości zrobiła się istna kula demonicznej mocy.

- Jak to kula demonicznej mocy? - gdybym była w pełni sił zapewne już dawno bym stała, aby przywalić temu zarozumiałemu blondasowi.

- Wyobraź sobie, że musiałam jakoś tę wściekłość wyciekającą z ciebie powstrzymać, aby nie stać się bezmózgim yeti - powiedziałam jadowicie zaplatając dłonie na klatce piersiowej. - No więc zamknęłam tę moc w coś na kształt kuli zanim rozwaliła by całe pomieszczenie - kolejny złośliwy uśmieszek posłany Rufinowi. - Tylko, że ona kuźwa o tak nie zniknie, więc przyjęłam ją na siebie.

- Boże, Kate - Ethan klęczał obok mnie, a wyraz jego twarzy był naprawdę wystraszony. - Nic ci nie jest?

Starałam uśmiechnąć się pocieszająco.

- Podejrzewam, że ściany kuli zadziałały jak amortyzator - skrzywiłam się na te mało trafne porównanie. - A teraz gadajcie co jest grane i nawet nie starajcie mi się wciskać żadnego kitu, bo nie ręczę za siebie.

Ethan z Rufinem spojrzeli na siebie.

- Rose została porwana - odezwał się demon. - Moja asystentka - dodał, gdy napotkał mój pytający wzrok.

Cudownie.

_________________________________________

Akcja zaczyna nabierać tempa. Jestem niezmiernie dumna z tego opowiadania i piszę je z wielką radością! Na dzień dzisiejszy mam napisane 200 stron w Wordzie i praktycznie kończę już pierwszy tom! 

Byłoby mi niezmiernie miło jakbyście zostawiali komentarze. Na prawdę wiele dla mnie znaczą :)

Za blogi zabiorę się od przyszłego tygodnia. W poniedziałek mam trzy ostatnie (mam nadzieję) egzaminy. Trzymajcie się!