Tom I - Rozdział 14

Zrzuciłam z siebie sukienkę i nago weszłam do gorącego źródła. Po zmroku było tutaj najładniej. Dookoła latały kolorowe świecące owady. Przysiadały na kwiatach, liściach, ścigały się w powietrzu. Był to obraz jak z bajki, a unosząca się znad źródła para tylko dodawała uroku temu miejscu.

To wszystko było chore. Nie mam pojęcia jak para królewska to sobie wyobrażała, ale to nie był dobry pomysł. Jak niby mam rozwiązywać problemy stron skoro nie należę do żadnej z nich, jestem wampirzą nimfą do cholery! Właśnie dlatego, powiedział cichy głosik w głowie, należysz do obu gatunków. Ale jestem nieodpowiednią osobą do tego! Nie wiem co mam robić! Krzyczałam w myślach, ale nie usłyszałam już głosu pseudo mędrca.

Za to usłyszałam jakieś głosy na ścieżce. Nikt tutaj nie przychodził. Wszyscy wybierali źródła, które były otoczone kwiatami i oświetlone magicznymi ognikami. Tutaj nie było żadnego oświetlenia oprócz latających robaczków.

Ktoś niemalże krzyczał, chyba nawet kilku ktosiów. Ktokolwiek to był nie chciałam go widzieć, bo chciałam pobyć sama i oswoić się z tą dziwną myślą. Oparłam głowę o kamienny brzeg basenu zamykając oczy. Może jak sobie wyobrażę, że jestem sama to się wydarzy naprawdę?

Usłyszałam chrząknięcie i moje marzenia o samotności szlag trafił. Chcąc nie chcąc otworzyłam oczy.

Belladona stała wściekła z krzyżowanymi rękoma na piersiach. Zaciskała mocno zęby, a jej oczy ciskały błyskawice.

- Zmusili mnie, abym ich tutaj przyprowadziła - wyburczała wskazując dłonią za siebie. Wytężając wzrok w ciemnościach dostrzegłam trzy postacie. Nie musiałam ich dobrze widzieć, aby wiedzieć kto przyszedł. Odbiłam się od krawędzi i podpłynęłam do przybyszów. Oparłam się rękoma na kamiennej krawędzi patrząc na nich z dołu.

Belladona usiadła na ławce, której nie dało się zobaczyć z drogi. Obie doskonale o niej wiedziałyśmy, bo zawsze tam siadała, gdy ja się wygrzewałam w wodzie.

- Co jest takiego ważnego, że przyszliście tutaj i zakłócacie spokój? - mój głos był spokojny, ale byłam zła. Na parę królewską za ich głupie decyzje, na siebie za to, że nie mogę być normalna i na tych trzech facetów, którzy przywlekli się do tego ogrodu zakłócając tak upragnioną przeze mnie ciszę.

- Jeszcze pytasz? - Rufin był opanowany, ale jego niepokój zdradzała aura, która pulsowała lekko.

- Skończył ci się lakier do włosów i przyszedłeś trochę pożyczyć? - zapytałam sarkastycznie. Naszą kłótnię przerwał Sebastian.

- Dalibyście sobie spokój.

Mierzyłam się jeszcze przez chwilę z Rufinem spojrzeniami, ale wygrał zdrowy rozsądek. Nie chciałam płoszyć tych ślicznych owadów, które tak pięknie świeciły.

- Bella, zrób jakieś czary mary - wskazałam ręką na wodę i odpłynęłam na drugą stronę źródła, aby wyjść i się ubrać.

Dziewczyna zaczęła coś mruczeć pod nosem, a para stała się nagle tak gęsta, że stojący po drugiej stronie basenu mogli zobaczyć tylko zarys mojej sylwetki.

Pośpiesznie wytarłam się i założyłam sukienkę.

- Dzięki - powiedziałam cicho do Belli uśmiechając się lekko. Odpowiedziała mi tym samym, a z jej ślicznej twarzy zniknął ten grymas. Ramię w ramię ruszyłyśmy w drogę powrotną nawet nie oglądając się czy reszta za nami podąża. To oni mieli do mnie sprawę, nie ja do nich.

Taras mojego apartamentu był śliczny i z dwóch stron ogrodzony roślinami pnącymi się po drewnianych ramach. Bella powiedziała, że pozwoliła sobie nałożyć zaklęcie wyciszające na moją prywatną część. Kochana.

Obie doskonale wiedziałyśmy, że teoretycznie nie mogła tego robić, bo to było nielegalne, ale obie miałyśmy to w dupie. Nie bałam się, że Belladona coś sknociła, bo była w tym za dobra, a to, że nie zaliczyła testu uważam za spisek.

Podrapałam po brzuchu drzemiącego Kaelasa i usiadłam w wiklinowym fotelu przeczesując palcami mokre włosy. Bella usadowiła się niedaleko mnie. Rufin rozsiadł się na dwuosobowej kanapie zajmując całą jej powierzchnię, Sebastian wybrał fotel na przeciwko mnie, a Rafael oparł się o ścianę, bo jego skrzydła uniemożliwiały mu wygodne siedzenie.

- Były jakieś problemy? - zwróciłam się do przyjaciółki.

- Jeden z dostawców chciał dostarczyć łóżko jutro, ale wytłumaczyłam mu, że to niemożliwe.

Parsknęłam śmiechem oczami wyobraźni widząc jej tłumaczenie, które opierało się na wpieraniu swoich racji podsyconych kilkoma drobnymi czarodziejskimi sztuczkami. Belladona uśmiechnęła się niewinnie.

- A tę hołotę, gdzie spotkałaś? - zapytałam, a obie wiedziałyśmy, że tym sposobem wkurzymy ich bardziej.

Do ogrodów wstęp miała ograniczona liczba osób. Można tam było wchodzić na specjalne zaproszenie nimfy, tak jak to robiła Belladona, lub trzeba mieć pozwolenie od królowej.

- My tutaj nadal jesteśmy - wtrącił rozbawiony anioł, ale zignorowałyśmy go.

- Wpadli tutaj jakby się waliło i paliło - brunetka wzruszyła ramionami podciągając nogi na fotel i siadając po turecku.

Rufin wzniósł oczy ku niebu jakby się modlił o cierpliwość.

- Co takiego tym razem wymyśliła matka intryg? - Belladona zachowywała się jakbyśmy były tylko we dwie.

- A ona skąd wie? - Sebastian rzucił jej zdziwione spojrzenie.

- Wysłanniczka dworska, wiesz coś o tym? - zapytałam mojej osobistej cukierkowej chodzącej encyklopedii.

- Tak, czytałam o tym kiedyś. Stara wycofana funkcja. Głównie to były nimfy, ale zaprzestano ich wysyłania, bo za często umierały. Wybrała cię, tak?

- Uroczo, prawda? - uśmiechnęłam się kpiarsko, a Belladona mnie wyśmiała.

- To może nam łaskawie powiesz jak do tego doszło? Większość nie będzie zadowolona, że kobieta będzie im wydawać rozkazy - Rufin się skrzywił, a mnie cieszyło jego nieszczęście.

- Trzeba było skrócić swój raport, albo nakłamać wiarygodniej, więc sam sobie jesteś winny - odgryzłam się. - Więc tak bardzo się wszyscy zezłościliście, że postanowiliście mi od razu o tym powiedzieć? - spojrzałam na mężczyzn. Byłam zmęczona już tym dniem i miałam dosyć rewelacji.

- Nie, raczej dlatego, że dostali dodatkowe zadania - mruknęła Bella, a kiedy na nią spojrzałam na jej kolanach leżała książka. Mężczyźni wyglądali na lekko zszokowanych, ale ja się przyzwyczaiłam, że Belladona często wyciągała rzeczy znikąd. Często się z niej śmiałam, że posiada magiczną torebkę Hermiony, ale nie rozumiała mojego żartu, bo nie oglądała Harry'ego  Pottera.

- Co to? - zapytałam patrząc na dość starą księgę. Oprawiona była w białą skórę, a pergamin był tak stary, że gdyby nie zaklęcia już dawno by się skruszył.

- Historia nimf. Pożyczyłam sobie ją jak powiedziałaś mi... wiesz o czym - ucięła dostrzegając moje spojrzenie.

- O czym? - podchwycił temat Rafael przyglądając się nam jakby mógł wyczytać odpowiedzi z naszych twarzy.

- Kate, zmienia swoją aurę - rzucił beztrosko Rufin wyglądając już na rozluźnionego. Zadziwiające było to jak szybko mu się zmieniał humor.

- Potwierdzam, była bardzo przekonującą sukubicą - Sebastian uśmiechnął się szelmowsko, a Rufin marszczył brwi rzucając mi pytające spojrzenie.

Sfrustrowana wypuściłam głośno powietrze i tym razem o cierpliwość modliłam się ja.

- Sebastian zaczepił mnie na parkiecie.

- Miałaś z nikim nie rozmawiać.

- Oh, byłoby to bardzo proste, gdyby wszyscy nie wgapiali się w mój tyłek i rzucali jakieś głupie teksty. I nie próbuj nawet nic więcej mówić, bo zrobiłeś tak samo! - wycelowałam w niego oskarżycielsko palcem. Sebastian z Rafaelem roześmiali, a Rufin uśmiechnął się łobuzersko.

- Co tam mówiłaś o tych obowiązkach? - odwróciłam się w stronę Belladony, która zdążyła już zniknąć książkę.

- Każdy z trzech sprawujących władzę w danym kontynencie musi pomagać nimfie. Podejrzewam, że wojownik będzie cię uczył walki, pośrednik powinien wdrożyć cię w świat śmiertelników, a najwyższy musi udzielić ci schronienia i zapewnić wszystkiego co potrzebujesz.

- Czy ona ma Google zamiast mózgu? - zapytał w końcu Sebastian, a Belladona zgromiła go spojrzeniem.  Śmiejąc się uniósł dłonie poddając się.

- Od razu cię uprzedzam, że bicz nie przejdzie - ostrzegł Rafael, a my z Bellą parsknęłyśmy śmiechem. Więc to on ma mnie uczyć walki. W sumie nie jest to jakieś zdziwienie.

- Wnioskuję, że ty - wskazałam na Sebastiana - zapoznasz mnie ze śmiertelnikami.

Wampir skinął głową uśmiechając się od ucha do ucha.

- Ale nie ciesz się za bardzo, bo musisz zamieszkać ze mną - Rufin był wielce rozbawiony moją miną, a ja miałam ochotę się rozpłakać.

- Mam wino, idziemy się upić? - spojrzałam na Belladonę.

- Brzmi dobrze.

W tym samym momencie wstałyśmy i zamknęłyśmy drzwi odcinając się od śmiechu mężczyzn.

- Chcesz pojechać ze mną? - zapytałam patrząc przyjaciółce prosto w jej fiołkowe oczy.

- Jak to? - była zaskoczona. Zapewne nie spodziewała się czegoś takiego, ale nie mogłam jej zostawić tutaj, aby była sama.

- Królowa wyraziła zgodę na twój wyjazd. Skoro będę musiała zamieszkać u Rufina - skrzywiłam się, ale rozumiałam, że to konieczne. Większość nieśmiertelnego świata wiedziała już, że jestem nimfą, a nie chciałam skończyć w plastikowym worku. - możesz zająć mój pokój u Jessiki, póki nie znajdziesz czegoś własnego.

Przez chwilę Belladona stała nieruchomo wszystko analizując. Mogłam się domyślać, że była rozdarta zostać tutaj u boku kochanych rodziców, czy wyjechać w poszukiwaniu lepszego życia.

- Trochę się boję - powiedziała cicho, ale ja ją dobrze rozumiałam.

- Nie martw się, poradzimy sobie ze wszystkim - zapewniłam ją.

Ten dzień był zbyt pokręcony, więc upicie się wydawało się bardzo dobrym pomysłem.

____________________________________________________________

 

Przepraszam, że ostatnio nie odpisywałam na wasze komentarze, ale korzystam z uroków pięknego Sztokholmu :)

Dzisiaj wrzucam wam zdjęcie Kate. W każdym razie tak ją sobie wyobrażam. Gdy pierwszy raz zobaczyłam tę fotkę pomyślałam sobie "To moja Kate!". Jeżeli zaburzyłam wasze wyobrażenia, to bardzo przepraszam :(

Nietstety ten rozdział jak na razie jest ostatni z dworu. W następnym już Kate wraca do swoich nowych obowiązków.

Mam jeszcze do was prośbę, kochane, czy mogłybyście w sondzie na grafików zagłosować na Zielonego Kociaka z Pandy o tutaj? Byłabym bardzo wdzięczna :)

EDIT 28.07: Jestem taka podekscytowana! Właśnie zaczęłam pisać można powiedzieć, że trzeci tom, choć on tak naprawdę nim nie jest. Będzie to historia jednej z postaci, która zaczyna się w połowie tomu drugiego. Pokręciłam, ja wiem. Ważne, że wena mnie kopnęła! :)